Η σφοδρή εδώ και έτη επιθυμία του Πολεμικού Ναυτικού (ΠΝ) να αποκτήσει “αντιαεροπορικές φρεγάτες” μόνον ως Κλαδική ψύχωση μπορεί να χαρακτηριστεί. Και φυσικά αυτή η νοοτροπία “μυωπικής” Κλαδικής σκέψης δεν περιορίζεται στο ΠΝ. Κάθε Κλάδος σχεδιάζει τον… “δικό του” πόλεμο. Η Πολεμική Αεροπορία (ΠΑ) οραματίζεται αερομαχίες, σαν την Μάχη της Αγγλίας, και περιφρονεί και έχει υποβαθμίσει τις αποστολές Εγγύς Αεροπορικής Υποστήριξης, την αερομεταφορά Ειδικών Δυνάμεων, τις αεροπορικές Ειδικές Επιχειρήσεις. Ο Στρατός Ξηράς ονειρεύεται αρματομαχίες και ανταλλαγές πυρών πυροβολικού τύπου Ανατολικού Μετώπου στον Β’ ΠΠ. Το ΠΝ, τέλος, ονειρεύεται την ναυμαχία της Γιουτλάνδης – όχι του Μίντγουεϊ, όπως θα δούμε… – και για να μην έχει ανάγκη την ΠΑ, θέλει να είναι “αυτόνομο” στην αντιαεροπορική του προστασία, ενώ την προσβολή ισχύος στην ξηρά (βλέπε νησιά) την θεωρεί “πάρεργο”, εξ ου και ο παρηκμασμένος και παραμελημένος αποβατικός στόλος.
Όμως, μετά την ανάπτυξη της αεροπορίας, πιό ναυτικό μπορεί να “σταθεί” μόνο του, έστω και αν διαθέτει την πιο ισχυρή αντιαεροπορική προστασία; Ο Β’ ΠΠ παρέχει πλείστα παραδείγματα, για το γεγονός ότι πλέον και οι πιό ισχυροί στόλοι χωρίς αεροπορική κάλυψη είναι εύκολα θύματα της εχθρικής αεροπορίας. Κατά την μάχη της Νορβηγίας ο πανίσχυρος βρετανικός Μητροπολιτικός Στόλος αναγκάστηκε να αποσυρθεί – και να εκκενωθούν οι βρετανικές δυνάμεις κακήν κακώς –, όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν τα νορβηγικά αεροδρόμια, επιτρέποντας στην Λουφτβάφε να τον θέσει εντός της ακτίνας των βομβαρδιστικών καθέτων εφόρμησης Stukas.
Η εισβολή των Γερμανών στα Βρετανικά Νησιά δεν απετράπη από τον πανίσχυρο Μητροπολιτικό Στόλο, αλλά από την RAF. Στο μέτωπο του Ειρηνικού Ωκεανού είναι τοις πάσι γνωστό ότι τα θωρηκτά και γενικά τα παραδοσιακά πολεμικά πλοία δεν διαδραμάτισαν τον κύριο και κρίσιμο ρόλο, αλλά τα αεροπλανοφόρα. Δηλαδή η αντιαεροπορική άμυνα των στόλων αλλά και επιθετική ισχύς τους ήταν η… αεροπορία. Μάχες θωρηκτών δεν έγιναν, και μόνο αψιμαχίες μικρών δυνάμεων κρούσης υπήρξαν. Τα θωρηκτά χρησίμευσαν μόνον ως πλωτό πυροβολικό για να υποστηρίζει τις αποβάσεις των Πεζοναυτών.
Στον πόλεμο των Φώκλαντ, το Βρετανικό Ναυτικό υπέστη σοβαρές απώλειες και λίγο έλειψε να χάσει τον πόλεμο, επειδή δεν διέθετε σοβαρή αεροπορική κάλυψη. Μόνον μερικά Sea Harrier. Τα μαχητικά της Αργεντινής Αεροπορίας, αν και “πεπερασμένα” κατόρθωσαν να βυθίσουν και να προκαλέσουν ζημιές σε έναν στόλο του ΝΑΤΟ, που υποτίθεται ότι θα έπαιζε κύριο ρόλο για την προστασία των νηοπομπών από τις ΗΠΑ προς την Ευρώπη σε περίπτωση πολέμου με την ΕΣΣΔ, εναντίον μιας σύγχρονης υπερδύναμης. Και όμως, η “αντιαεροπορική προστασία” του Βρετανικού Στόλου υπήρξε όχι απλώς ελλιπής αλλά τραγική. Κύριο θύμα των πυραύλων αέρος – επιφανείας Exocet των Αργεντινών ήταν το ειδικό πλοίο “αεραμύνης” HMS Sheffield! Αν κάποιος ισχυριστεί ότι οι τεχνολογίες πλέον των πλοίων έχουν εξελιχθεί, το ίδιο ισχύει και για τις απειλές εναντίον τους.
Το ΠΝ απλά δεν χρειάζεται αντιαεροπορικές φρεγάτες, διότι στο Αιγαίο, το Ιόνιο και το Κρητικό Πέλαγος καλύπτεται επαρκέστατα από την ΠΑ. Τα μαχητικά της ΠΑ βρίσκονται επάνω από οποιοδήποτε σημείο αυτών των θαλασσών σε λίγα λεπτά. Στην ουσία, το ΠΝ διαθέτει μια κάλυψη που θα του πρόσφεραν μερικά αεροπλανοφόρα. Ακόμα και στην Ανατολική Μεσόγειο, το διάστημα από την Ελλάδα μέχρι την Κύπρο, η ΠΑ μπορεί να παράσχει αντιαεροπορική κάλυψη, με την προϋπόθεση της απόκτησης μερικών ιπτάμενων τάνκερ που θα επιτρέπουν την διεξαγωγή περιπολιών μάχης πάνω από τον στόλο. Η ΠΑ είναι αλήθεια πάντα “σνόμπαρε” τα ιπτάμενα τάνκερ, στερώντας εαυτήν από την δυνατότητα να προσβάλει τον εχθρό από διευθύνσεις που δεν αναμένει, αλλά κυρίως να αυξήσει την ακτίνα δράσης της προς την Κύπρο.
Φυσικά, τα ανωτέρω δεν σημαίνουν ότι τα πλοία του ΠΝ θα πρέπει να στερούνται αντιαεροπορικών όπλων. Αυτά θα πρέπει να βρίσκονται στο σημερινό επίπεδο, με τους απαραίτητους φυσικά εκσυγχρονισμούς για να αντιμετωπίζεται η τεχνολογία της αεροπορίας του αντιπάλου. Το ΠΝ χρειάζεται φρεγάτες που θα έχουν μεγάλη ακτίνα δράσης, μεγάλη ταχύτητα, μεγάλο φόρτο βλημάτων εναντίον πλοίων και ανθυποβρυχιακές ικανότητες. Όχι να αποτελούν πλωτές αντιαεροπορικές βάσεις εις βάρος των άλλων πιο χρήσιμων οπλικών συστημάτων. Και φυσικά, οι φρεγάτες αυτές θα πρέπει να χρησιμοποιούνται στην ανοικτή θάλασσα, ήτοι από Κρητικό Πέλαγος μέχρι Κύπρο και γενικά Ανατολική Μεσόγειο, και όχι στο Αιγαίο. Εκεί χρειάζονται πυραυλάκατοι και υποβρύχια, εκ των οποίων τα τελευταία είναι ένα παραμελημένο στρατηγικό όπλο. Τα υποβρύχια Type 214 τα θαυμάζουν ακόμα και οι Αμερικανοί, αλλά ακόμα να αποκτήσουν σύγχρονες τορπίλες αλλά κυρίως και υποβρύχιους πυραύλους εναντίον πλοίων.
Συμπερασματικά, δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία από που θα αγοράσουμε φρεγάτες, αλλά τι φρεγάτες θα αγοράσουμε, και σίγουρα αυτές δεν χρειάζεται να είναι “αντιαεροπορικές”, αλλά πλοία θαλάσσιας κυριαρχίας – δηλαδή να βυθίζουν πλοία -, τα οποία θα προστατεύονται από την ΠΑ, η οποία επίσης θα πρέπει να πάψει να σκέπτεται μονολιθικά τόσο προς το ΠΝ όσο και προς τον Στρατό Ξηράς.