Η αμερικανική θυγατρική της Sig Sauer ανακοίνωσε ότι η U.S. Special Operation Command (USSOCOM) πιστοποίησε και παρέλαβε το νέο πολυβόλο της εταιρείας με το διακριτικό κωδικό MG 338. Είναι η πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες που ένα νέο πολυβόλο και διαμέτρημα γίνονται δεκτά σε υπηρεσία, ενώ παράλληλα εισάγεται και η τεχνολογία υβριδικών καλύκων (που αποτελούνται από σύμμεικτο μεταλλικό και πολυμερές υλικό).
Σύμφωνα δε με δηλώσεις του προέδρου της εταιρείας, κου Ρον Κοέν, το εγχείρημα έχει ιστορική σημασία γιατί για πρώτη φορά πιστοποιείται και η νέα γενιά σιγαστήρων για πολυβόλα που θα συνοδεύει τα MG 338 σε υπηρεσία, φέρνοντας “πρωτοπορία, ευκινησία, αυξημένη αποτελεσματικότητα στις ένοπλες δυνάμεις, με όλα τα υλικά (όπλο σιγαστήρας και πυρομαχικά) προερχόμενα από μια και μόνη εταιρεία”.
Επί του παρόντος παραμένει αδιευκρίνιστο το ύψος της σύμβασης και το σύνολο των μονάδων που θα παραδοθούν στη USSOCOM. Τα δημοσιευμένα στοιχεία αναφέρoυν ένα ποσό τάξεως 47 εκατομμυρίων, αλλά δεν ξεκαθαρίζουν σε τι ποσοστό αφορούν κόστη έρευνας και ανάπτυξης για το σύστημα. Σύμφωνα με άλλες πηγές, οι συνολικές ανάγκες ανέρχονται σε 5.000 πολυβόλα, και το χρονοδιάγραμμα παράδοσης εκτείνεται μέχρι τα τέλη του 2023. Με αυτά τα δεδομένα, το κόστος αντιστοιχεί σε 9.400 δολάρια ανά μονάδα, υπερβολικά χαμηλό για πολυβόλο, οπτικά, πυρομαχικά και υποστήριξη.
Το οπλικό σύστημα MG 338
Η αναζήτηση ενός νέου ισχυρότερου πολυβόλου Ομάδας ξεκίνησε το 2012 ως αποτέλεσμα της διαπίστωσης εκ μέρους του Σώματος Αμερικανών Πεζοναυτών (USMC) ότι υπήρχε ένα κενό μεταξύ των βαρέων πολυβόλων Μ-2 0.50 Browning και του μέσου Μ-240 (FN MAG) των 7,62 mm. Αναζητήθηκε ένα όπλο που θα συνδύαζε το βεληνεκές του πρώτου με την κινητικότητα του δεύτερου, ώστε να είναι φορητό από έναν άνδρα.
Η ιδέα στοιχειοθετήθηκε αρχικά από την General Dynamics ως Lightweight Medium Machine Gun, και επικεντρώθηκε γύρω από το φυσίγγιο .338 Norma Magnum. Η USSOCOM έψαχνε για ένα παρόμοιο όπλο και συνεργάστηκε με τους Πεζοναύτες, φέρνοντας στο πρόγραμμα την ικανότητα “αστείρευτης” χρηματοδότησης, η οποία και επιτάχυνε τις διαδικασίες. Ορίστηκαν προδιαγραφές, και το 2017 εμφανίστηκαν τα πρωτότυπα. Το τελικό MG 338 διαφημίζεται ότι μπορεί να εκτοξεύει δραστικά πυρά σε βεληνεκές 2.000 μέτρων, διπλασιάζοντας το βεληνεκές του Μ-240.
Η βολίδα .338 βάρους 300 grains (19,4 γραμμάρια) διατηρεί τετραπλάσια ενέργεια από την αντίστοιχη των 7.62 mm στα 1.000 μέτρα. Λέγεται ότι είναι ικανή να διατρήσει στην απόσταση αυτή θώρακα επιπέδου 3 (level III). Το σύστημα λειτουργίας χρησιμοποιεί πιστόνι αερίων βραχείας οπισθοδρόμησης, το οποίο κατά την Sig ενσωματώνει ένα “πατενταρισμένο σύστημα απορρόφησης της ανάκρουσης”. Κάτι τέτοιο κρίνεται απαραίτητο δεδομένης της ισχύος του φυσιγγίου και του χαμηλού βάρους (κενού) των μόλις 9,5 κιλών.
Στα βίντεο παρουσίασης του MG 338 η κάννη φαίνεται να οπισθοδρομεί κατά τη βολή, προφανώς ως μέρος διαδικασίας επιβράδυνσης του χρόνου ανάκρουσης. Για να παραμένει το πολυβόλο ελεγχόμενο σε ριπές, η ταχυβολία είναι “χαμηλή”, μεταξύ 500 και 600 β.α.λ. Σύμφωνα με αναφορές, η ανάκρουση είναι συγκρίσιμη με εκείνη του Μ-240Β.
Αναφέρεται ότι οι κάννες είναι ελεύθερης ταλάντωσης για βελτιωμένη ακρίβεια στο μεγάλο βεληνεκές του πυρομαχικού. Για επίτευξη μέγιστης απόδοσης έχουν μήκος 60 εκατοστά (συγκριτικά οι κάνες του Μ-240Β έχουν μήκος “μόλις” 55 εκατοστά) και η διασπορά βολών τους επιτρέπει να πλήττουν σημειακούς στόχους, όπως οχήματα μέχρι τα 1.700 μέτρα. Υπάρχει η δυνατότητα ταχείας αλλαγής καννών, και κάθε πολυβόλο θα παραδίδεται με μια “απλή” και μια κάννη που ενσωματώνει σιγαστήρα.
Εργονομικά, το MG 338 είναι αμφιδέξιο, αφού διαθέτει χειριστήρια και στις δύο πλευρές, ενώ η τροφοδοσία και ο μοχλός όπλισης μπορούν να ρυθμιστούν για χρήση από αριστερόχειρες. Στον κορμό υπάρχει μήκος ράγας Picatiny, αφού είναι απαραίτητη η χρήση διόπτρας υψηλής μεγέθυνσης για να εκμεταλλευτούν οι χρήστες το βεληνεκές του πυρομαχικού. Χρησιμοποιείται ένα τυποποιημένο κοντάκιο Μ4, με δυνατότητα ρύθμισης του μήκους. Για ευκολότερη μεταφορά, το κοντάκιο αναδιπλώνεται στο πλευρό του κορμού.
Η γενικότερη εικόνα
Το MG 338 φαίνεται να ταιριάζει στο νέο δόγμα “υπεροπλίας” που πρεσβεύουν εσχάτως οι ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ. Μετά από δεκαετίες, όπου τα φορητά όπλα είχαν την “τελευταία θέση” στις εξοπλιστικές προτεραιότητες, μια νέα σειρά από τεχνολογίες δοκιμάζεται και ωριμάζει για τα αυριανά πεδία μαχών. Οι Αμερικανοί έμαθαν – ατυχώς με σκληρό τρόπο – ότι οι παρόντες και δυνητικοί τους αντίπαλοι, βασίζονται σε πολυβόλα ομάδος με βεληνεκές 1.000 μέτρων (ΡΚΜ και ΡΚΡ σε 7,62x54R). Έτσι οι Πεζοναύτες και αργότερα ο Στρατός ξεκίνησαν την προσπάθεια για κάλυψη αυτού του κενού.
Το φυσίγγιο 338 ΝΜ αποτελεί μια γέφυρα μεταξύ του βαρέος 0.50 Browning και του 7,62 ΝΑΤΟ με έμφαση στη φορητότητα. Το αξιοπερίεργο της υπόθεσης είναι ότι, ενώ ο “μεγάλος στρατός” προχωράει στην ανάπτυξη εντός των επομένων 3-4 χρόνων του προγράμματος NGSW AR στο νέο διαμέτρημα 6,8 GP, οι μονάδες της USSOCOM ακολούθησαν άλλο δρόμο. Αυτό σημαίνει ότι πρακτικά προς το παρόν θα διατηρούν τρία διαφορετικά διαμετρήματα .300 Blackout, 7,62 NATO και 5,56×45 mm για τυφέκια μάχης/ εφόδου. Στα πολυβόλα θα υπάρχουν .338 ΝΜ, 6,5 Creedmoor και 5,56x45mm (η FN μόλις πριν 2 μήνες έλαβε συμπληρωματικό συμβόλαιο 13,5 εκατομμυρίων για νέα πολυβόλα Μk-46).
Τα τυφέκια ακριβείας χρησιμοποιούν προς το παρόν 7,62 ΝΑΤΟ (που θα αλλαχθεί σε 6,5 Creedmoor σύντομα), .338 Lapua Magnum (το οποίο διαφέρει από το .338 Norma Magnum) και .300 WinMag. Ακόμη και με τις τεράστιες δυνατότητες διοικητικής μέριμνας των Αμερικανών, ακούγεται σαν εφιάλτης. Σε λιγότερο δε από τέσσερα έτη, και εφόσον ο Στρατός υιοθετήσει τελικά νέο τυφέκιο και πολυβόλο σε διαμέτρημα 6,8 GP, μεγάλο μέρος όλων αυτών των προσπαθειών και εξόδων θα έχει απλά αποβεί άχρηστο…
Τάσος Σύρμας