Η ενέδρα αποτελεί από την αρχαιότητα μια από τις πιο αποτελεσματικές τακτικές καταστροφής του εχθρού, από το στρατηγικό μέχρι το κατώτατο τακτικό επίπεδο του αγώνα μικρών κλιμακίων. Οι βασικές αρχές παραμένουν διαχρονικές, όπως ο αιφνιδιασμός.
Ωστόσο, η εξέλιξη των οπλικών συστημάτων δια μέσου των αιώνων δίνουν στην ενέδρα νέες μορφές και νέες δυνατότητες εκτέλεσης. Σήμερα, η πρόοδος της αμυντικής τεχνολογίας επιβάλλει ένα ακόμη άλμα στην προσαρμογή των τακτικών της ενέδρας σε νέα οπλικά συστήματα και τεχνολογίες, με κυριότερη αυτή των αισθητήρων στην μορφή μικροσκοπικών drone, στις διόπτρες θερμικής απεικόνισης, στα σκοπευτικά συστήματα λέιζερ, τον ηλεκτρονικό πόλεμο σε επίπεδο Ομάδας.
Το συγκεκριμένο άρθρο πραγματεύεται όλες αυτές τις επιρροές στην ενέδρα, οι οποίες θα πρέπει να οδηγήσουν στην επαναξιολόγηση των τακτικών ώστε κατ’ αρχάς να εξασφαλίζεται η ασφάλεια και η επιβίωση του τμήματος που εκτελεί την ενέδρα απέναντι σε έναν προηγμένο εχθρό και εν συνεχεία στην αξιοποίηση των τεχνολογιών ώστε η ενέδρα να είναι 100% αποτελεσματική.
Στην ΚΑΤΑΔΡΟΜΗ Δεκεμβρίου- Ιανουαρίου 2019-2020 που κυκλοφορεί