Η σχετική με την επιλογή νέου τυφεκίου του ΕΣ ειδησεογραφία καταδεικνύει μια πολύ ισχυρή τάση για επικράτηση του ισραηλινού Tavor, είτε στην έκδοση 7,62×51 (Tavor 7) είτε στην έκδοση 5,56 (Χ-95). Σε τέτοιο σημείο, μάλιστα, ώστε στους “διαδρόμους” κάποιοι μιλούν ανοιχτά για “προαποφασισμένη υπόθεση”. Στην ουσία – όπως φαίνεται – είναι το μοναδικό τυφέκιο που έχει αφιχθεί στην Ελλάδα και ήδη αξιολογείται με συνοπτικές διαδικασίες. Το ποιά είναι τα άλλα υποψήφια προς αξιολόγηση όπλα, δεν έχει ανακοινωθεί από το ΓΕΣ, όπως και το πότε θα έρθουν στην Ελλάδα για δοκιμές.
Επιπλέον, το πρόγραμμα νέου τυφεκίου εξακολουθεί να κινείται χωρίς επίσημη ανακοίνωση διαγωνισμού, με επίσημες και δημοσιευμένες προδιαγραφές του ΕΣ για το όπλο. Κάτι που δρα κατασταλτικά τόσο στην διαπραγμάτευση για καλύτερη τιμή όσο και στα αντισταθμιστικά ωφελήματα, ίσως και για μια συνολική λύση για τα ΕΑΣ.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι θα αποδώσουν οι δοκιμές του Tavor, αλλά ακόμα και αν υποθέσουμε ότι όλα θα πάνε καλά, τίθεται το ερώτημα του γιατί πρέπει να αγοράσουμε τυφέκιο από χώρα που δεν ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία υπάρχουν οι δύο κορυφαίες οπλοβιομηχανίες στον κόσμο: η γερμανική Heckler & Koch και η βελγική FN Herstal, χωρίς να ξεχνάμε και την τσεχική CZ, η οποία έχει εμπειρία σχεδίασης και κατασκευής όπλων από τις αρχές του 19ου αιώνα, με πολλά επιτυχημένα όπλα. Ποιά είναι τα οφέλη μας από την απόδοση της δουλειάς στο Ισραήλ;
Αν η απάντηση είναι: “η στρατηγική συμμαχία”, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η αγορά όπλων και γενικά αμυντικών συστημάτων δεν μπορεί να συνδέεται 100% από μια πολιτική κυρίως συμμαχία (και όχι αμυντικό σύμφωνο αμοιβαίας στρατιωτικής υποστήριξης σε πόλεμο), υποβαθμίζοντας σε δραματικό βαθμό την καθεαυτή σημασία της καθαρά στρατιωτικής πλευράς ενός οπλικού συστήματος.
Η ανακοίνωση για τοποθέτηση ισχυρότατου ισραηλινού σταθμού ραντάρ (ίσως και σταθμού SIGINT, ELINT, COMINT) στην ανατολική Κρήτη (παρόμοιο έχει αναπτυχθεί στο Όρος Τρόοδος στην Κύπρο) πιστεύουμε ότι αποτελεί ένα μέγιστο ελληνικό “αντάλλαγμα” για την συμμαχία μας με το Ισραήλ. Δεν νομίζουμε ότι χρειάζεται και η αγορά στρατιωτικού υλικού από την ίδια χώρα, ως επιπλέον «ευγνωμοσύνη». Όπως φαίνεται, η Ελλάδα μέχρι τώρα δίνει έδαφος και χρήμα, και έχει να λαμβάνει μόνον θεωρητική πολιτική υποστήριξη και υποσχέσεις, χωρίς καμία ουσιαστική εγγύηση για την άμυνά μας και οι οποίες μπορεί να ανατραπούν εν μια νυκτί, αν αλλάξουν οι πολύ ρευστές γεωπολιτικές συνθήκες στην Μεσόγειο.
Η επίκληση της “ευρωπαϊκής αλληλεγγύης” έχει δύο κόψεις
Συχνά, όταν βολεύει τις ελληνικές κυβερνήσεις, αυτές επικαλούνται την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και την κοινή στρατηγική σε μεγάλα μας οικονομικά, κοινωνικά και αμυντικά θέματα. Οι “στρυφνοί” Γερμανοί, οι “τσιγκούνηδες” Ολλανδο-Βέλγοι, οι ξεροκέφαλοι Πολωνοί και Τσέχοι είναι η φυσική μας οικογένεια, οι γείτονες που – παρ όλες τις διαφωνίες και τις αντιθέσεις – μας βοήθησαν να μείνουμε όρθιοι τα τελευταία 10 χρόνια. Χωρίς τον Ντράγκι, τον Μακρόν, ακόμη και τον Σεμπάστιαν Κούρτς ή τον Ορμπάν δεν θα ήμασταν στην ίδια κατάσταση. Ούγγροι συνοριοφύλακες και Αυστριακοί κομμάντος ξεροσταλιάζουν στις ανατολικές εσχατιές της Ευρώπης – στα δικά μας σύνορα – κόντρα στους εισβολείς και τον νεο – Σελτζούκο αφέντη τους. Όμως διαπράττουμε ύβρη, ξεχνώντας ότι η αλληλεγγύη έχει δύο πλευρές.
Με τα χρήματα που καλώς ή κακώς ο λαός μας δανείζεται, μαζεύει με “αίμα” ή λαμβάνει ως ενίσχυση από ευρωπαϊκά ταμεία, ξεκινήσαμε ένα ακόμη αλόγιστο κύκλο “εξοπλιστικών”. Αλήθεια, αναρωτήθηκε κανείς πώς βλέπουν τις άχρηστες και σπάταλες κινήσεις μας οι σύμμαχοι μας στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε; Αγνοούμε π.χ. τα κεφάλαια των πιστώσεων FMS των ΗΠΑ και ετοιμαζόμαστε να ρίξουμε “ζεστό χρήμα” προς πηγές αμυντικού υλικού, οι οποίες μας πωλούν σε ό,τι τιμή θέλουν και (από ό,τι φαίνεται) επιλέγουν εκείνοι τι θα αγοράσουμε. Ή αναζητούμε π.χ. πιστόλια για τον Στρατό μας από τα “ό,τι να είναι”, και επιδεικτικά αγνοούμε ότι οι Αυστριακοί κατασκευάζουν το πλέον επιτυχημένο πιστόλι 9x19mm στον κόσμο, με παραγωγή άνω των 17 εκατομμυρίων αντιτύπων μέχρι τώρα. Πιστόλια, τα οποία οι Γάλλοι, οι Βρετανοί, οι Αμερικανοί, οι Δανοί, οι Πορτογάλοι, οι Φινλανδοί και κάμποσοι άλλοι έχουν ήδη υιοθετήσει για τις ένοπλες δυνάμεις τους.
Οι χώρες αυτές, πέρα από την επιχειρησιακή αξία του υλικού, δείχνουν και την έμπρακτη στήριξη τους προς τους ευρω-ατλαντικούς κοινούς δεσμούς τους. Και όμως, το Glock φαίνεται να έχει αποκλειστεί εξ αρχής (άγνωστο γιατί) από την διαδικασία επιλογής νέου πιστολιού ΕΣ (και εδώ δεν υπάρχει επίσημος διαγωνισμός βάσει προδιαγραφών)! Πως λοιπόν, θα υπολογίζουμε στην ευρωπαϊκή στήριξη, όταν τα χρήματα που δανειζόμαστε τα διοχετεύουμε εκτός ΕΕ; Δεν θα ήταν διαφορετική η οπτική τους, αν κάποια από τα κεφάλαιά “τους” (σύμφωνα με την δυστυχώς επικρατούσα στην Ευρώπη άποψη για την ελληνική διαχείριση), τους τα επιστρέφαμε με την μορφή αμυντικών εξοπλισμών;
Η πιθανότητα αρνητικής ευρωπαϊκής αντίδρασης
Υπό την ίδια λογική της “στρατηγικής συμμαχίας” θα μπορούσε και η ΕΕ σαν οργανισμός αλλά και χώρες-μέλη της, να ζητήσουν (απαιτήσουν) από την Ελλάδα να αγοράσει ευρωπαϊκά όπλα, ή τουλάχιστον να τους δώσει μια ίση και τίμια ευκαιρία να συναγωνιστούν με τα ισραηλινά οπλικά συστήματα.
Πως λοιπόν θα ζητήσουμε την επόμενη φορά την αρωγή και στήριξη των συμμάχων, όταν εμείς δεν επιδεικνύουμε ανάλογη θέληση. Οι Ούγγροι για παράδειγμα αγόρασαν 200.000 τυφέκια BREN2 από τους Τσέχους και πήραν μεταφορά τεχνολογίας και εργοστάσιο για 123 εκατομμύρια ευρώ. Εμείς πόσα θα δώσουμε στο Ισραήλ για 150.000 τεμάχια; Και την επόμενη φορά που θα ζητήσουμε “δανεικά”, στήριξη απέναντι στον Ερντογάν, ή συρματόπλεγμα για να μαντρώσουμε τους εισβολείς, γιατί οι χώρες του Βίζενγκραντ να μη μας στείλουν “στα τσακίδια”; Μόλις πρόσφατα η Ελλάδα ζήτησε και πήρε από την ΕΕ μερικά δισεκατομμύρια, για να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της οικονομικής καταστροφής από την πανδημία.
Εδώ όμως φαίνεται ότι δεν κάνουμε ούτε αυτό. Εκτιθέμεθα και ενεργούμε λες και “λειτουργούμε σε κενό αέρος”. Οι ελληνικές κυβερνήσεις εμφανίζονται συνέχεια στο ευρωπαϊκό φόρουμ, για να ζητούν δάνεια, ώστε να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση που μαστίζει την χώρα τα τελευταία 10 έτη. Και προφανώς θα ξαναεμφανιστούν σύντομα. Τώρα όμως αλληθωρίζουν προς άλλη κατεύθυνση, γοητευμένοι από “τα πέπλα της Σαλώμης”. Ξεχνούν δυστυχώς ότι όπου Σαλώμη, συνήθως υπάρχει και “κεφαλή επί πίνακι”…
Η Πολωνία, για παράδειγμα, ήταν πάντα εναντίον του δανεισμού της Ελλάδος, πιστεύοντας ότι τα δάνεια καταναλώνονται χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα, και ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις τα χρησιμοποιούν για να διατηρούν τον κρατικό-κομματικό μηχανισμό τους, χωρίς να κάνουν ουσιαστικά τίποτα για την πραγματική οικονομία και τον ιδιωτικό τομέα. Αν, λοιπόν, ευνοούμε τρίτους εις βάρος των Ευρωπαίων, πως θα ζητήσουμε πάλι την στήριξή τους; Η Γερμανία διαθέτει μια παραδοσιακή οπλοβιομηχανία που θα ήθελε να της δοθεί η ευκαιρία να συναγωνιστεί δίκαι για το νέο τυφέκιο ΕΣ. Παρομοίως, το αυτό ισχύει για την Τσεχία και το Βέλγιο αλλά και την Αυστρία.
Δεν γνωρίζουμε πως θα εξελιχθεί (ή εξελίσσεται ήδη;) η διαδικασία επιλογής νέου τυφεκίου και νέου πιστολιού για τον ΕΣ, αλλά σίγουρα θα πρέπει να αυτή να γίνει στα πλαίσια των ίσων και δίκαιων ευκαιριών για όλες τις οπλοβιομηχανίες, όχι μόνον για να διατηρηθούν οι πολιτικές ισορροπίες της Ελλάδος με τους εταίρους της στην ΕΕ, αλλά και για διασφαλιστεί ότι ο Έλληνας στρατιώτης θα κρατήσει ένα ασφαλές, αξιόπιστο και αποτελεσματικό τυφέκιο και πιστόλι στα χέρια του.