Η είδηση για την αυστηροποίηση της διαδικασίας αξιολόγησης της σκοπευτικής ικανότητας του Σώματος Πεζοναυτών των ΗΠΑ (USMC) δείχνει πως αναβαθμίζεται ουσιαστικά η μαχητική ισχύς ενός στρατού, και όχι απλώς με αγορές τυφεκίων.
Ως γνωστόν, η κυβέρνηση έχει “φαγωθεί” να αποκτήσει νέο και μάλιστα “εθνικό” (δήθεν) τυφέκιο για το Πεζικό. Η επένδυση εκτιμάται περίπου στο 1 δισ. ευρώ, ίσως και περισσότερο. Τι θα προσφέρει αυτό στην μαχητική ισχύ του Πεζικού; ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ. Ίσως μάλιστα και να την ΜΕΙΩΣΕΙ! Πως μπορεί να γίνει αυτό;
Το «τυχερό» τυφέκιο φαίνεται να είναι το ισραηλινό Tavor (όπως είπε ρεπορτάζ του ΣΚΑΙ, αλλά και λένε φήμες για τις προτιμήσεις ανώτατων στελεχών). Αφήνουμε στην άκρη το γεγονός ότι η επιλογή έγινε ή θα γίνει με ομιχλώδεις και παράξενες διαδικασίες… Ας υποθέσουμε ότι επιλέγεται το Tavor 7, ώστε ο ΕΣ να μην αλλάξει διαμέτρημα, καθώς υπάρχουν μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια φυσίγγια αυτού του διαμετρήματος αλλά και γιατί οι Τούρκοι επέστρεψαν στο 7,62x51 (εγκαταλείποντας το 5,56) ισοφαρίζοντας το δραστικό βεληνεκές των ελληνικών G3.
Ποιά θα είναι η ενίσχυση του Πεζικού όταν αντικαθιστάς ένα τυφέκιο 7,62 με ένα τυφέκιο 7,62; ΚΑΜΜΙΑ φυσικά. Πως αυτό από αχρείαστη σπατάλη μπορεί να γίνει ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ; Επειδή το Tavor 7 είναι λίγο… “προβληματικό”, υπάρχουν σκέψεις να πάμε στο Tavor 5,56, που εμφανίζει λιγότερα “θέματα”. Αν συμβεί αυτό, θα σημάνει αφενός μια επιπλέον τεράστια σπατάλη για την αγορά εκατοντάδων εκατομμυρίων φυσιγγίων 5,56, και αφετέρου το ότι οι Τούρκοι θα μας σκοτώνουν από τα 400 μ. ενώ εμείς θα πρέπει να περιμένουμε να πλησιάσουν τα 200-250…
Χρειαζόμαστε λοιπόν νέο τυφέκιο; ΟΧΙ βέβαια. Το G3 είναι ένα αξιόπιστο τυφέκιο, που διαθέτουμε σε εκατοντάδες χιλιάδες τεμάχια. Το μόνο που χρειάζεται για να ισοφαρίσουμε το τουρκικό MPT76 (που διαθέτει διόπτρα Χ4) είναι μια ράγα Picatinny για να τοποθετηθεί μια διόπτρα ACOG Χ4 ώστε να εκμεταλλευόμαστε πλήρως το δραστικό βεληνεκές των 400 μ. Τίποτα άλλο, από τεχνικής απόψεως. Αυτό θα κοστίσει ένα ελάχιστο κλάσμα του 1 δισ. για την απόκτηση νέου τυφεκίου. Με τα υπόλοιπα χρήματα όμως θα μπορεί να επιτευχθεί η ΥΠΕΡΟΧΗ έναντι των Τούρκων τυφεκιοφόρων. Πως; ΜΕΣΩ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΣΤΗΝ ΣΚΟΠΟΒΟΛΗ ΜΑΧΗΣ. Ας δούμε τι κάνουν οι Αμερικανοί Πεζοναύτες.
Στα ύψη ανεβαίνει ο πήχης της σκοπευτικής δεινότητας των Αμερικανών Πεζοναυτών με την νέα ετήσια σκοπευτική δοκιμασία Anual Rifle Qualification (ARO), η οποία θα αντικαταστήσει την ισχύουσα δοκιμασία Anual Rifle Training (ART). Το Σώμα Πεζοναυτών των ΗΠΑ (USMC) διατηρεί απαρέγκλιτα μια παράδοση ενός και πλέον αιώνα που αφορά τις υψηλές σκοπευτικές ικανότητες των τυφεκιοφόρων του αλλά και γενικά όλου του προσωπικού, σε όποιο πόστο και να βρίσκεται.
Η δοκιμασία ART (όπως και η νέα ARO) αποσκοπεί στο να βαθμολογήσει τους Πεζοναύτες και να τους κατηγοριοποιήσει σε τρία επίπεδα: Marksman, Sharpshooter, Expert. Με την δοκιμασία ART, το 65% των Πεζοναυτών κερδίζει τον τίτλο του “Expert”. Ωστόσο, το Σώμα πιστεύει ότι αυτό δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Η δοκιμασία ART χρονολογείται από τις αρχές του 20ού αιώνα, λίγο μετά το 1900, και έκτοτε δεν έχει αλλάξει. Αφορά την πυροδότηση 50 φυσιγγίων εναντίον σταθερών στόχων αξίας 5 πόντων σε αποστάσεις 200, 300 και 500 γιαρδών. Στους 190 πόντους ο Πεζοναύτης κερδίζει το έμβλημα του Marksman, στους τουλάχιστον 210 πόντους του Sharpshooter και στους κατ’ ελάχιστον 220 πόντους του Expert.
Όμως το Σώμα πιστεύει ότι η υιοθέτηση πριν από 15 χρόνια του σκοπευτικού RCO (Rifle Combat Optic) – δηλαδή της διόπτρας ACOG με μεγέθυνση Χ4 – “κλέβει” καθώς η ART αφορούσε “σιδερένια” σκοπευτικά. Η νέα δοκιμασία ARO περιλαμβάνει 50 σταθερούς και κινούμενους στόχους με “ζώνες θανάτου” ζωγραφισμένες επάνω τους, που αφορούν το πρόσωπο (όχι όλο το κεφάλι που καλύπτεται σε μεγάλο μέρος από κράνος) και περιοχές του στήθους (που δεν καλύπτει ο φορέας αντιβαλλιστικών πλακών). Δηλαδή, οι Πεζοναύτες πρέπει να πετύχουν σε αυτά τα σημεία για να κερδίσουν πόντους.
Επιπλέον, όμως, η ARO περιλαμβάνει και μια δοκιμασία Μάχης Εγγύς Απόστασης (CQB), κατά την οποία Πεζοναύτες θα πρέπει να εκτελέσουν τέσσερις επαναλήψεις της άσκησης “25-yard failure to stop”, τέσσερις επαναλήψεις της άσκησης “25 yard box” και δύο επαναλήψεις της άσκησης “failure to stop drill while moving” από αποστάσεις 25 και 15 γιαρδών. Για να πιστοποιηθεί ως Marksman ο Πεζοναύτης πρέπει να καταστρέψει 15-30 στόχους και ολοκληρώσει με επιτυχία μια (οποιαδήποτε) από τις οκτώ ασκήσεις. Το επίπεδο Sharpshooter απαιτεί την καταστροφή 31 με 42 στόχων και την επιτυχή ολοκλήρωση δύο τύπων από τις ασκήσεις CQB. Το επίπεδο Expert απαιτεί την καταστροφή 43 με 50 στόχων και την επιτυχή ολοκλήρωση μιας άσκησης από κάθε τύπου άσκησης CQB.
Στην πρώτη δοκιμή της νέας διαδικασίας ARO το ποσοστό των Expert έπεσε από το 65% (με την παλιά διαδικασία ART) στο 6%! Η τεράστια αποτυχία δείχνει ότι όντως το παλιό τεστ δεν αξιολογούσε σωστά τους τυφεκιοφόρους των Πεζοναυτών, αλλά και ότι χρειάζεται προσαρμογή της εκπαίδευσης, μέχρι ο σκοπευτής να συμμετάσχει στο ARO. Προβλέπεται, λοιπόν, ότι θα υπάρξει η σχετική προπαίδευση στα νέα δεδομένα και ότι θα δίνεται και δεύτερη ευκαιρία στον σκοπευτή, κάτι που δεν ίσχυε μέχρι τώρα.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Αν θέλουν οι αρμόδιοι πραγματικά όχι μόνον να αυξήσουν απλώς την μαχητική ικανότητα του Πεζικού αλλά και να ΞΕΠΕΡΑΣΟΥΜΕ αυτή των Τούρκων σε βαθμό ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΟ ΣΤΟ ΠΕΔΙΟ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΜΕ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΕΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΙΣΩΣ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ, θα πρέπει να ξεχάσουν τα περί νέου και “εθνικού” τυφεκίου και να εστιάσουν στην ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΣΚΟΠΟΒΟΛΗ ΜΑΧΗΣ των επαγγελματικών στελεχών καθώς και – φυσικά – των κληρωτών και των εφέδρων.
Αν υποθέσουμε ότι αναβαθμίζουμε 100.000 τυφέκια με την τοποθέτηση ACOG το κόστος είναι 155 εκατ. δολάρια… σε τιμή λιανικής. Φυσικά για τέτοια ποσότητα η εταιρεία θα μας κάνει μια πάρα πολύ καλύτερη τιμή. Τα υπόλοιπα 945 εκατομμύρια (από το 1 δισ. του «εθνικού» τυφεκίου) μπορούμε να τα ξοδέψουμε σε βάθος 10ετίας ή και περισσότερο σε βολές βασικής σκοποβολής αλλά και βολές μάχης ώστε κάθε οπλίτης να είναι ικανός σκοπευτής και να πλήττει με μεγάλη επιτυχία στόχους μέχρι τα 400 μέτρα.
Και κάτι άλλο: Η ενίσχυση της Άμυνας που θα προσφέρει η ρεαλιστική εκπαίδευση των τυφεκιοφόρων θα αποδώσει μέσα σε ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΜΗΝΕΣ και όχι σε 5 ΜΕ 10 ΧΡΟΝΙΑ που θα αποδώσουν τα υπόλοιπα (ασφαλώς άκρως απαραίτητα) εξοπλιστικά προγράμματα…
Υ.Γ. Τελικά ενδιαφερόμαστε απλώς για αγορές ή για πραγματική στρατιωτική ισχύ; Αυτό θα πρέπει να αποτελέσει το κύριο ερώτημα στην χάραξη αμυντικής πολιτικής, καθώς το να αποκτούμε συνεχώς οπλικά συστήματα χωρίς να έχουμε άνδρες για να τα επανδρώσουμε, και με κληρωτούς χαμηλής εκπαίδευσης, αλλά και εφέδρους ανυπάρκτου εκπαίδευσης, δεν ωφελεί σε τίποτα την Εθνική Άμυνα.