Το κράτος του Ισραήλ, παρά την γενική εντύπωση για το αντίθετο, έχει υπάρξει διαχρονικά πολύ προσεκτικό με την οπλοφορία των πολιτών του. Πάντοτε αυτό μου φαινόταν παράξενο και αφύσικο. Μια χούφτα άνθρωποι, στην άκρη μιας εχθρικής περιοχής και αναγκασμένοι να πολεμούν σε ατομικό και εθνικό επίπεδο ενάντια σε πολλαπλάσιους εχθρούς… Απλά θα έπρεπε να είναι όλοι «αστακοί».
Η αλήθεια όμως είναι ότι έξω από την στρατιωτική υπηρεσία, η οπλοφορία στην χώρα υπόκειται σε πολλούς και αρκετές φορές «περίεργους» περιορισμούς. Για παράδειγμα, Ισραηλινοί φίλοι μου περιγράφουν πως η οπλοκατοχή περιορίζεται σε πιστόλια, οι οπλοφόροι δικαιούνται περιορισμένο αριθμό φυσιγγίων και υπάρχει πολύ ελεγχόμενη κατοχή κυνηγετικών τυφεκίων. Αυτά υπενθυμίζω σε μια χώρα στην οποία, οι δασκάλες στα δημοτικά σχολεία εκτελούν καθήκοντα επίβλεψης κατά το διάλειμμα κουβαλώντας ένα Colt M4!
Το έναυσμα για την αλλαγή αυτή δόθηκε από τα στατιστικά αποτελέσματα για την μείωση των τρομοκρατικών χτυπημάτων και του εγκλήματος μετά από την επέκταση της οπλοφορίας το 2015. Τότε είχε επιτραπεί στους έφεδρους αξιωματικούς με βαθμό υπολοχαγού ή ανώτερο, και υπαξιωματικούς από τον βαθμό του επιλοχία να λαμβάνουν άδεια οπλοφορίας.
Οι πρόσφατες αλλαγές στο νόμο επιτρέπουν πλέον σε όλους τους βετεράνους των IDF με ειδικότητα μάχιμου πεζικάριου να είναι πλέον αυτομάτως υποψήφιοι για άδεια οπλοφορίας, εφόσον το επιθυμούν. Στην ίδια κατηγορία περιλαμβάνονται οι ένοπλοι ιδιωτικοί φρουροί, οι διασώστες, οι πυροσβέστες, οι ξεναγοί, οι κάτοικοι συνοριακών περιοχών και οι έποικοι. Εξυπακούεται ότι απαιτείται ο έλεγχος της ψυχικής υγείας και του ποινικού μητρώου των αιτούντων, καθώς και η συμπλήρωση επιτυχώς μιας εκπαίδευσης (θεωρία και πράξη) διάρκειας τεσσεράμισι ωρών.
Φαίνεται, ότι η τωρινή ηγεσία της χώρας πείθεται για την ανάγκη αλλαγής αυτής της αλλοπρόσαλλής πολιτικής οπλοφορίας. Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, κος. Gilan Erdan, προώθησε νέα νομοθεσία, η οποία επιτρέπει σε ευρύτερα μέρη του πληθυσμού να έχουν το «προνόμιο» της οπλοφορίας. Δυστυχώς οι κυβερνήσεις της χώρας (όπως και στην Ελλάδα) δεν αντιλαμβάνονται διαχρονικά ότι η αυτοπροστασία δεν είναι κάποιου είδους «χάρη», που λαμβάνεις από την κυβέρνηση, αλλά βασικό ανθρώπινο δικαίωμα. Έτσι θέτουν περιορισμούς δημιουργώντας «κατηγορίες πολιτών» που δικαιούνται ή όχι να αυτοπροστατεύονται.
Η ισραηλινή αστυνομία αντιτάχθηκε στην δημοκρατική αυτή κατάκτηση του λαού του Ισραήλ, όμως η Επιτροπή Ασφάλειας της Βουλής απέρριψε τις αιτιάσεις για ακύρωση του νόμου με βάση τα γεγονότα. Υπάρχει πλέον απτή απόδειξη ότι σε περιπτώσεις ξαφνικών τρομοκρατικών επιθέσεων, ειδικά από «μοναχικούς λύκους» που χρησιμοποιούν μαχαίρια, αυτοσχέδιους μηχανισμούς ή οχήματα για να σκορπίσουν θάνατο, η πρόληψη είναι αδύνατη και η επέμβαση της αστυνομίας την ώρα της πράξης σχεδόν ανύπαρκτη.
Τα τελευταία χρόνια στο Ισραήλ, οι περισσότερες επιθέσεις αυτού του είδους αποτράπηκαν από τα ίδια τα «υποψήφια θύματα», ήτοι νομοταγείς πολίτες με άδεια οπλοφορίας. Αντίθετα με τους φόβους των αστυνομικών, οι 145.000 πλέον οπλισμένοι Ισραηλινοί όχι μόνο δεν έχουν αυξήσει την εγκληματικότητα στην χώρα, αλλά λειτουργούν αποτρεπτικά για το έγκλημα.
Το μέλος του Κοινοβουλίου Amir Ohana, ο οποίος ηγείται του λόμπι για τα δικαιώματα στην αυτοάμυνα και οπλοφορία των πολιτών, ανέφερε χαρακτηριστικά: «ο οπλισμένος πολίτης είναι μάλλον λύση παρά απειλή, μόνο στην περιοχή της Ιερουσαλήμ οι πολίτες έχουν ως τώρα αποτρέψει 11 επιθέσεις σε δημόσιους χώρους από την εφαρμογή του μέτρου το 2015. Το να στέλνεις τους πολίτες σου να αμυνθούν με ομπρέλες, κιθάρες και σελφοκόνταρα είναι έγκλημα του κράτους κατά των πολιτών μας. Ο νομοταγής πολίτης που διαθέτει τις ικανότητες πρέπει να έχει το δικαίωμα να προστατεύει τον εαυτό του και τον περίγυρο».
Οι νέες προϋποθέσεις οπλοφορίας θα δώσουν σε ένα αναμενόμενο αριθμό μεταξύ 45.000 και 100.000 πολιτών την ικανότητα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους με ένα αποτελεσματικό μέσο και να μην αποτελούν θύματα των οπλισμένων παρανόμων.
Τάσος Σύρμας