Μετά την πάροδο και της τυπικής διαδικασίας της δημόσιας διαβούλευσης (την οποία ούτως ή άλλως η εκάστοτε κυβέρνηση ποτέ δεν λαμβάνει υπόψη), μπαίνουμε στην τελική φάση τροποποίησης του ν.2168/93 “περί όπλων”, σύμφωνα με τα κελεύσματα της ευρωπαϊκής Κομισιόν. Η ουσία της όλης υπόθεσης μπορεί να συνοψισθεί στα εξής:
Οι άδειες κατοχής κάθε είδους όπλου δεν θα έχουν ισχύ άνω των 5 ετών. Σήμερα οι άδειες κατοχής “κυνηγετικών όπλων” στη χώρα διαρκούν 10 χρόνια. Αυτό, αν και θα επιφέρει μια ταλαιπωρία σε περίπου ένα εκατομμύριο πολίτες, δεν είναι απαραίτητα αρνητικό. Η γνώμη μας είναι ότι συχνότερος έλεγχος της κατάστασης και υγείας των οπλοκατόχων λειτουργεί και ως “αυτοπροστασία”, αφού δείχνει ότι οι κατέχοντες όπλα είναι αποδεδειγμένα ικανοί και κατάλληλοι για κάτι τέτοιο.
Απαγορεύεται στο εξής η κατοχή γεμιστήρων όπλων με χωρητικότητα άνω των 20 φυσιγγίων (πιστόλια) ή 10 φυσιγγίων (τυφέκια). Αν και η απαγόρευση αυτή αφορά ελάχιστους αναλογικά συμπολίτες μας (σκοπευτές κυρίως), εδώ υπάρχει μια παγίδα και ένα οξύμωρο. Η παγίδα είναι ότι τέτοιοι γεμιστήρες αποτελούν την μέχρι σήμερα κοινώς αποδεκτή και φυσιολογική κατάσταση, και κυριολεκτικά “εν μια νυκτί” κηρύσσονται παράνομοι, χωρίς να δίνεται η δυνατότητα στους κατόχους τους να τους κρατήσουν, εφόσον ήταν νόμιμοι όταν στο παρελθόν αποκτήθηκαν. Παράλληλα μια τέτοια απαγόρευση εμποδίζει την προσπάθεια τους να ανταγωνίζονται σε διεθνές επίπεδο εναντίον αντιπάλων από περιοχές που δεν τελούν υπό τέτοιους ανήκουστους περιορισμούς. Η αναλογία θυμίζει τις αθλήτριες από το Ιράν, τις οποίες ο νόμος της σαρία αναγκάζει να λαμβάνουν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες φορώντας “χιτζάμπ” (την “καθώς πρέπει” φορεσιά με τη μαντίλα), με αποτέλεσμα να “πατώνουν”. Αλλά ποιός νοιάζεται; Οι πολιτικοί δεν αφήνουν ποτέ την κοινή λογική να διακόψει τις φαντασιώσεις και τα παιχνίδια εξουσίας τους. Σε τι άραγε διαφέρουν οι Ιρανοί Αγιατολάχ από το ευρωπαϊκό “ιερατείο”, που απαγορεύει με μια αστήρικτη και γραμμένη στο πόδι “ντιρεκτίβα” σε νόμιμους οπλοκατόχους το δικαίωμα να κατέχουν τα μέσα για να εξασκήσουν το σπορ τους;
Δυσχεραίνεται – όπου υπάρχει ακόμη – η οπλοκατοχή με σκοπό την άμυνα για τον γενικό πληθυσμό. Ο νέος νόμος θεωρεί “όπλα” τα αεροβόλα τύπου Airsoft που ρίχνουν πλαστικές μπίλιες. Ως τέτοια η κατοχή τους λογικά θα επιτρέπεται μόνο σε ενήλικους, και η μεταφορά και χρήση τους θα θεωρείται στο εξής “οπλοφορία”. Μένει να δούμε αν οι ΖΑΧΑΡΙΑΣ και ΜΟΥΣΤΑΚΑΣ, από παιχνιδάδικα θα μεταβληθούν σε… εμπόρους όπλων. Εδώ αξίζει να σημειώσουμε ότι οι “έχοντες και κατέχοντες” διευκολύνονται στο να οπλίζουν τις φρουρές και κουστωδίες τους ακόμη και με αυτόματα όπλα. Πανευρωπαϊκά, μεγάλη εξαίρεση αποτελεί η Ιταλία, που μόλις τον προηγούμενο Σεπτέμβριο πέρασε νέα πιο φιλελεύθερη νομοθεσία για την οπλοκατοχή και οι κεντροευρωπαϊκές χώρες (Πολωνία, Τσεχία, Σλοβενία, Σλοβακία, Αυστρία), που προστατεύουν σθεναρά το δημοκρατικό δικαίωμα των πολιτών τους και καταφεύγουν στη δικαιοσύνη κατά των «ολοκληρωτικού τύπου» προσπαθειών της Κομισιόν να επιβάλλει τη θέληση της σε θέματα για τα οποία είναι αναρμόδια.
Μπαίνει η βάση για ένα πανευρωπαϊκό μηχανισμό καταγραφής, ιχνηλάτησης και παρακολούθησης των νομίμων όπλων και των κατόχων τους, και η συλλογή και επεξεργασία στοιχείων τους, που θα παραμένει αποθηκευμένη και προσβάσιμη για δεκαετίες, ακόμη και αν τα όπλα καταστραφούν. Εδώ εγείρεται μεταξύ άλλων ένα θέμα δημοκρατικότητας και διάκρισης εναντίον όσων κατέχουν όπλα, οι οποίοι προφανώς και αντιμετωπίζονται από την Ε.Ε. ως οιονεί εγκληματίες ή τρομοκράτες. Σημειώνεται, όμως, ότι η δημιουργία και στελέχωση αυτής της υποδομής θα απορροφήσει ένα σημαντικό αριθμό κονδυλίων και θα προωθήσει πολλές καριέρες στον τομέα της “ασφάλειας”, με αποτέλεσμα να βρίσκει ένθερμους υποστηρικτές στις ευρωπαϊκές αστυνομίες.
Όλοι αυτοί οι περιορισμοί υποτίθεται ότι έρχονται ως αντίδραση στα τρομοκρατικά χτυπήματα των τελευταίων ετών. Η αιτιολόγηση αυτή δεν είναι πειστική, σε σημείο που πολλοί στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο αντιτάχθηκαν πλήρως στην πρόταση. Αυτή τελικά πέρασε μετά από εκβιασμούς και πιέσεις της Κομισιόν, η οποία ουσιαστικά με συνεχές και απροκάλυπτο πειθαναγκασμό, επέβαλλε την ατζέντα του «προοδευτικού» αφοπλισμού των Ευρωπαίων πολιτών. Αυτό συμβαίνει, παρά την πλήρη αποτυχία της Κομισιόν να παρουσιάσει μελέτες και αποδείξεις για την αναγκαιότητα λήψης των μέτρων, και την αντίθεση κρατών που υποστηρίζουν ότι οι αλλαγές απλά στοχεύουν τη νόμιμη οπλοκατοχή και δεν επηρεάζουν το έγκλημα.
Μελέτη του 2016 που χρηματοδοτήθηκε από την ίδια την Κομισιόν ανέδειξε κάποια ενδιαφέροντα σημεία που “ξεχάστηκαν” κατά την διαδικασία επιβολής αυστηρότερων μέτρων κατά των οπλοκατόχων. Για να καταλάβετε τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος, ο πληθυσμός της Ε.Ε. αγγίζει τα 512 εκατομμύρια πολίτες, και συμβαίνουν ετησίως περί τα 5.000 περιστατικά τραυματισμών με πυροβόλα όπλα. Τα δημογραφικά δείχνουν ότι αφορούν περισσότερο άνδρες νεαρής και μέσης ηλικίας και το 90% των περιπτώσεων αφορά ΠΑΡΑΝΟΜΑ όπλα. Το υπόλοιπο 10%, που οφείλεται στη χρήση νομίμων όπλων, αφορά ατυχήματα ή σπανιότερα αυτοκτονίες. Σε απλά ελληνικά: αν απαγορεύαμε εντελώς την νόμιμη οπλοκατοχή στην Ευρώπη, θα συνεχίζαμε να έχουμε τον ίδιο αριθμό εγκλημάτων ένοπλης βίας που υπάρχουν σήμερα, και δεν θα επηρεάζαμε διόλου την κατοχή όπλων από κακοποιούς. Επιβεβαιώνεται η κοινή γνώση ότι οι μαφίες και οι τρομοκράτες δεν “στέκονται στην ουρά” ζητώντας άδειες οπλοκατοχής από τις κυβερνήσεις για να επιδοθούν στις δραστηριότητες τους. Στις Βρυξέλλες φαίνεται ότι δεν το καταλαβαίνουν αυτό! Συγκριτικά, 6.000 άνθρωποι το χρόνο πεθαίνουν από πνιγμό (!) στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά δεν βλέπουμε κανέναν να σπεύδει να νομοθετήσει κατά της κατοχής πισινών ή να ζητά να υπάρχουν μικρότερα μπικίνι για την ασφάλεια των πολιτών.
Είναι χαρακτηριστικό ότι “σημαία” της όλης νομοθετικής πρωτοβουλίας ήταν η μελλοντική αποτροπή επιθέσεων όπως εκείνη του Παρισιού, της Νίκαιας ή των Βρυξελών. Οι πολέμιοι της νέας οδηγίας υπέδειξαν ότι οι επιθέσεις αυτές έγιναν με μη ανιχνεύσιμα και παράνομα μέσα (χειροβομβίδες, αυτοσχέδιες βόμβες, πολυβόλα) που εισήλθαν στην Ευρώπη από τρομοκρατικά και μαφιόζικα κανάλια. Ή χρησιμοποιήθηκαν άλλα μέσα, όπως μαχαίρια, αυτοκίνητα και φορτηγά. Το μοναδικό τυφέκιο που ταυτοποιήθηκε είχε αγοραστεί στον Καναδά, και άγνωστο πως πέρασε στη μαύρη αγορά, πριν επανεμφανιστεί στο Παρίσι. Άρα η κατ’ ουσίαν η απαγόρευση οπλοκατοχής στους Ευρωπαίους πολίτες δεν βοηθά σε τίποτε.
Αφού, λοιπόν, ο περαιτέρω έλεγχος της οπλοκατοχής δεν βοηθά στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, γιατί κόπτονται οι Ευρωπαίοι νομοθέτες να τον επιβάλλουν; Η μόνη λογική εξήγηση βρίσκεται στην ρήση του πρώην προέδρου της αμερικανικής Εθνικής Ένωσης Τυφεκίων (National Rifle Association) Wayne LaPierre: “Ο έλεγχος των όπλων από την κυβέρνηση δεν έχει να κάνει με τα όπλα, αλλά με τον Έλεγχο”. Ο νοών νοείτο…
Τάσος Σύρμας