ΑΡΘΡΑ, ΕΛΛΑΔΑ/ΚΥΠΡΟΣ

ΦΙΔΟΝΗΣΙ ΚΑΙ ΑΙΓΑΙΟ

Η διελκυστίνδα μεταξύ Ουκρανών και Ρώσων στο Φιδονήσι δίνει πολύτιμα μαθήματα, ή μάλλον μας ξυπνάει από το όνειρο δογμάτων φύλαξης βραχονησίδων και μικρονήσων. Όπως δείχνουν οι αλλεπάλληλες επιχειρήσεις των αντιπάλων, σε ένα απογυμνωμένο μικρής έκταση νησάκι, φτιαγμένο από βράχο, δεν υπάρχει τρόπος να εφαρμόσεις κάλυψη και απόκρυψη, για να επιβιώσεις αρχικά και μετά για να πολεμήσεις.

Η τελευταία προσπάθεια των Ουκρανών για ανακατάληψη του Φιδονησιού κατέληξε σε τραγωδία και συγκεκριμένα στην καταστροφή ενός “πακέτου” κρούσης, σαν και αυτά που συχνά βλέπουμε στις ελληνικές ασκήσεις ανακατάληψης μικρονήσου/ βραχονησίδων: Μερικά μεταφορικά ελικόπτερα, μερικά αμφίβια μέσα, μερικά μαχητικά αεροσκάφη και επιθετικά ελικόπτερα για κάλυψη (και ένα ή περισσότερα πολεμικά πλοία στην δική μας περίπτωση… καθώς το Ουκρανικό ναυτικό έχει εξουδετερωθεί).

Το ουκρανικό “πακέτο” κρούσης περιλάμβανε ελικόπτερα Mi-8 με αλεξιπτωτιστές και το αποβατικό σκάφος Stanislav. Την αεροκίνητη/ αμφίβια δύναμη κρούσης υποστήριζαν σε ρόλο Εγγύς Αεροπορικής Υποστήριξης τέσσερα αεροσκαφών κρούσης Su-24, ένας αριθμός μαχητικών Su-27 και δύο οπλισμένα ΜΕΑ Bayraktar.

Η επίθεση εκδηλώθηκε στις 7 Μαΐου έχοντας προφανώς όχι μόνον καθαρά στρατιωτικό ΑΝΣΚ: την ανακατάληψη του νησιού, αλλά και Ψυχολογικό ΑΝΣΚ: τον εξευτελισμό του Πούτιν και της Ρωσίας την ημέρα της μεγάλης παρέλασης που θα ελάμβανε μέρος στις επόμενες 48 ώρες.

Οι Ρώσοι είχαν φαίνεται καλές πληροφορίες, και έτσι την 6η Μαΐου εκκένωσαν το προσωπικό τους επάνω στο Φιδονήσι, ώστε να μην υπάρξουν νεκροί, ίσως και αιχμάλωτοι, ένα πολύτιμο δημοσιοσχετίστικο “τρόπαιο” για τους Ουκρανούς και τα Δυτικά συστημικά ΜΜΕ.

Η ουκρανική δύναμη πλησίασε χωρίς εμπόδια στο Φιδονήσι, αλλά μόλις τα ελικόπτερα ετοιμάζονταν να προσγειωθούν, και το αποβατικό σκάφος να αποβιβάσει τους άνδρες του, εμφανίστηκαν αεροσκάφη του Ρωσικού ναυτικού. Τρία Mi-8 καταστράφηκαν και το σκάφος Stanislav βυθίστηκε. Αν το μεταφερόμενο προσωπικό δεν πρόλαβε να αποβιβαστεί, και εφόσον τα ελικόπτερα και το σκάφος είχαν εκμεταλλευτεί την πλήρη μεταφορική τους ικανότητα, πρέπει να σκοτώθηκαν σχεδόν αμέσως περί τους 100 Ουκρανούς. Τα Mi-8 μεταφέρουν 25 άνδρες το καθένα και το Stanislav 36.

Ταυτόχρονα, ρωσικοί βαλλιστικοί πύραυλοι χτύπησαν τα αεροδρόμια γύρω από την Οδησσό, από τα οποία είχαν απογειωθεί τα ουκρανικά αεροσκάφη, τα ελικόπτερα και τα Bayraktar. Το βράδυ της 8ης Μαΐου, ρωσικοί αντιαεροπορικοί πύραυλοι κατέρριψαν δύο ακόμη Su-24 και ένα επιθετικό ελικόπτερο Mi-24 Hind. Την ίδια ημέρα οι Ρώσοι βύθισαν και μία ουκρανική κορβέτα.

Τα ουκρανικά αεροπορικά μέσα πετούσαν σε χαμηλά/ πολύ χαμηλά ύψη, καθώς οι ρωσικοί πύραυλοι S-400 στην ουσία έχουν επιτύχει πάνω από το μεγαλύτερο μέρος της Ουκρανίας μία ιδιότυπη ρωσική “αεροπορική κυριαρχία” (η ρωσική ικανότητα Αντι-Πρόβασης/ Απαγόρευσης Περιοχής που επανειλλημμένως έχουν αναφέρει ότι φοβούνται οι ΗΠΑ). Πιθανότατα, λοιπόν, τα χαμηλά ιπτάμενα ελικόπτερα και αεροσκάφη εντοπίστηκαν από ρωσικό AWACS που πετούσε στην περιοχή.

Οι Ουκρανοί και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ (φημολογείται ότι την επιχείρηση σχεδίασαν Βρετανοί αξιωματικοί) συνεχίζουν να έχουν σχέδια για το Φιδονήσι. Αυτό μαρτυρείται την συγκέντρωση ελικοπτέρων Mi-8 και Mi-2 ξανά σε αεροδρόμια γύρω από την Οδησσό. Για να υποστηρίξουν μία νέα επιχείρηση ή για να αρνηθούν στους Ρώσους την κατοχή του Φιδονησιού, λέγεται ότι τα αμερικανικά οβιδοβόλα Μ777 που εμφανίστηκαν στην Οδησσό μπορεί να μεταφερθούν στα νησιά των εκβολών του Δούναβη για να βομβαρδίζουν το νησί. Με βλήματα υποβοηθούμενα με ρουκέτα τύπου Excalibur, τα Μ777 μπορούν με κάννη 39 διαμετρημάτων να πετύχουν μέγιστο βεληνεκές 40 χλμ., ενώ με κάννη 52 διαμετρημάτων βεληνεκές 50+ χλμ. Το Φιδονήσι απέχει περίπου 43 χλμ. από τις εκβολές του Δούναβη.

Δυτικοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι το Φιδονήσι έχει μεγάλη στρατηγική σημασία καθώς αν οι Ρώσοι τοποθετήσουν πυραύλους S-400 θα ελέγχουν τον εναέριο χώρο του ανατολικού Εύξεινου Πόντου, της δυτικής Ουκρανίας και της Ρουμανίας. Ωστόσο, οποιοδήποτε σύστημα τοποθετηθεί στο Φιδονήσι θα υπόκειται σε επιθέσεις με αεροπορικά ή πυραυλικά μέσα, καθώς δεν υπάρχει χώρος για απόκρυψη, ενώ η νήσος μπορεί να βομβαρδιστεί ακόμα και από πυροβολικό όπως είδαμε. Ακόμα και αν καταληφθεί όλη η ουκρανική ακτή, η θέση πυραύλων στο Φιδονήσι θα είναι επισφαλής.

Μοναδικός τρόπος να καταστεί πυραυλική βάση το Φιδονήσι είναι να μετατραπεί σε ένα είδος “φρουρίου”, με υπόγειες εγκαταστάσεις για κάλυψη των πυραύλων, αφού εκτοξεύσουν τα βλήματά τους. Αυτό είναι εφικτό για τους πυραύλους εδάφους-εδάφους Iskander, αλλά προβληματικό για τους αντιαεροπορικούς/ αντιβαλλιστικούς S-400, εφόσον το σύστημα (ραντάρ και πύραυλοι) πρέπει να είναι πάντα έτοιμο για βολή. Μοναδική λύση θα ήταν υπόγεια σιλό εκτόξευσης πυραύλων, αν και τα ραντάρ θα ήταν πάντα ευάλωτα, εκτός και αν η στόχευση γινόταν από ιπτάμενα ραντάρ. Όλα αυτά, ωστόσο, θα προϋπέθεταν μακροχρόνιες εργασίες επάνω στο νησί, κάτι αδύνατο εν μέσω του πολέμου (όχι αδύνατο αν η νότιος Ουκρανία καταληφθεί και – εφόσον δεν εμπλακεί το ΝΑΤΟ – η Ρωσία θα έχει χρόνο να “σκάψει”.

Η περίπτωση του Φιδονησιού διδάσκει πολλά στην Ελλάδα. Κατ’ αρχάς ότι για να ελέγχεις ένα μικρονήσι ή μία βραχονησίδα δεν χρειάζεται να διατηρείς επάνω τους φρουρά. Η κάλυψη του με πυρά αρκεί. Η προηγούμενη λύση ωστόσο επιλέχτηκε από τις ελληνικές πολιτικές ηγεσίες, επειδή θέλουν οπωσδήποτε να αποφύγουν σύγκρουση με την Τουρκία, και ως εκ τούτου δεν θέλουν να καταφύγουν στην απλή και αποτελεσματική λύση του βομβαρδισμού των νησίδων με πεδινό πυροβολικό, αεροπορία και ναυτικό πυροβολικό. Πιστεύουν, ότι η παρουσία Ελλήνων στρατιωτών θα αποθαρρύνει την Τουρκία να επιχειρήσει κατάληψη, εφόσον αυτό θα σήμαινε ένοπλη αναμέτρηση, που μπορεί να οδηγήσει σε γενικευμένο πόλεμο ή έστω θερμό επεισόδιο. Το θέμα είναι: έως πότε η Τουρκία θα πιστεύει ότι δεν την συμφέρει – απέναντι στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ – να μην προκαλέσει πόλεμο με την Ελλάδα; Όταν αυτό πάψει να υφίσταται (κάτι που φαίνεται να πλησιάζει ολοταχώς…), τότε η Τουρκία θα εξοντώσει την ή τις φρουρές με πυρά, και απλώς θα απαγορεύσει την άνοδο, ξανά, Ελλήνων, υπό την απειλή της εξόντωσης.

Και φυσικά το να σκάψουμε δεκάδες μικρονήσια για να τα κάνουμε φρούρια είναι οικονομικά κοστοβόρο και τακτικά επικίνδυνο, διότι αν υποθέσουμε ότι κατασκευάζουμε υπόγεια καταφύγια, σε έναν βομβαρδισμό η φρουρά θα κρυφτεί σε αυτά. Τότε ακριβώς θα αποβιβάζονται οι εχθρικές δυνάμεις χωρίς αντίσταση. Μετά – αν δεν συλληφθεί παγιδευμένη στο καταφύγιο – η φρουρά θα πρέπει αυτή να επιτεθεί και να πετάξει από τις θέσεις τους τούς εισβολείς.

Η Ελλάδα, λοιπόν, στην περίπτωση του βομβαρδισμού βραχονησίδων και μικρονήσων θα βρεθεί στο δίλλημα: να στείλει στρατιώτες στις αμφισβητούμενες νησίδες, μικρονήσια, και να διακινδυνεύσει απώλειες (κάθε φορά που το προσπαθεί…) ή να επιτεθεί στην Τουρκία, ξεκινώντας έναν γενικευμένο πόλεμο για την απόκτηση αεροπορικής και ναυτικής κυριαρχίας στην περιοχή των αμφιλεγόμενων από την Άγκυρα νησίδων, και γενικότερα στο Αιγαίο; Η μέχρι τώρα συμπεριφορά των πολιτικών ηγεσιών της Αθήνας δείχνει ότι θα προτιμηθεί η… “συζήτηση”, εφόσον μάλιστα με αυτόν τον τρόπο δεν διακινδυνεύει και προσωπικό, και εφόσον θα είναι και η επιθυμία των “συμμάχων” και των διεθνών οργανισμών “ασφαλείας”…

Η τακτική του “ελέγχου δια των πυρών” των βραχονησίδων και των μικρονήσων μπορεί να επεκταθεί και σε μεγάλα νησιά. Συνεχείς βομβαρδισμός μίας ή περισσότερων νήσων από το πεδινό/ πυραυλικό πυροβολικό, τα βαλλιστικά βλήματα, την αεροπορία (με επανδρωμένα και μη αεροσκάφη) της Τουρκίας, θα οδηγήσει σε πανικό και εθελοντική εκκένωση των νησιών, σε πρώτη φάση των γυναικόπαιδων. Αλλά και ο ανδρικός πληθυσμός που θα παραμείνει μαζί με τον στρατό, θα ζει υπό συνεχή πλήγματα ακριβείας από βαλλιστικά βλήματα, πυροβολικό, αεροσκάφη και οπλισμένα MEA, όπως ακριβώς συμβαίνει με τις πόλεις της Ουκρανίας… Οι υποδομές ύδρευσης, ηλεκτροδότησης, τα καύσιμα, τα τρόφιμα, θα καταστρέφονται. Ακόμα και απλές εργασίες, όπως η συλλογή καρπών από δένδρα ή η άντληση νερού από πηγάδια και πηγές, θα είναι μία επικίνδυνη δουλειά, εφόσον στον ουρανό θα πετάνε τουρκικά οπλισμένα UAV και φονικά drone.

Η Τουρκία δεν θα επιτίθεται να καταλάβει τα νησιά. Απλώς θα περιμένει την εκκένωσή τους από τον ελληνικό πληθυσμό, ή η Ελλάδα θα πρέπει να αρχίσει μία μακρόχρονη εκστρατεία προσβολής των τουρκικών μέσων πυρός, με άλλα λόγια θα πρέπει να υποστεί βαριές απώλειες. Η αεροπορία μας μπορεί να καταστραφεί σε αποστολές έρευνας/ καταστροφής μέσων πυρών του εχθρού στα Μικρασιατικά παράλια και μόνον από αντιαεροπορικούς πυραύλους – χωρίς να υπολογίσουμε και τα τουρκικά μαχητικά.

Και μία άλλη παράμετρος: οι μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες στα νησιά (που σε μερικά είναι περισσότεροι των κατοίκων) μπορεί να χαίρουν “προστασίας” από την Τουρκία, μέσα σε προσυνεννοημένους “θύλακες”, οι οποίοι θα προστατεύονται από τουρκικά οπλισμένα UAV και φονικά drone, και οι οποίοι θα τροφοδοτούνται με τρόφιμα, νερό και όπλα και πυρομαχικά… Ένας εχθρικός στρατός θα “γεννηθεί” μέσα σε κάθε νησί, αποτελώντας αυτόματα έναν “εισβολέα” που μπήκε ειρηνικά, και μετατράπηκε εν μία νυκτί σε στρατό κατοχής.

Το τι πρέπει να γίνει είναι γνωστό: απλώς πρέπει να αποκτήσουμε και πάλι ένοπλες δυνάμεις, μεγάλες και ισχυρές. Η θητεία πρέπει να πάει στους 22-24 μήνες, να εκπαιδευτεί η Εφεδρεία, να υπάρξουν “σοβαρά” προγράμματα εξοπλισμού σε ΠΑ, ΠΝ και ΣΞ, και όχι μία αποσπασματική και σπασμωδική απόκτηση λίγων αεροσκαφών από εδώ και λίγων πλοίων από εκεί, που θα έρθουν σε μερικά χρόνια τα περισσότερα. Και το κυριότερο να αποκτήσουμε ένα σύγχρονο πυραυλοκεντρικό δόγμα σε συνδυασμό με ελαφρές ταχυκίνητες αμφίβιες/ αεροκίνητες δυνάμεις που θα είναι ικανές για μάχη με σύγχρονες τεχνολογίες.

Αντ’ αυτών, η κυβέρνηση ουσιαστικά προβαίνει σε αφοπλισμό των νησιών μεταφέροντας πολύτιμους αντιαεροπορικούς πυραύλους Stinger, αντιαρματικά RPG-18, ρουκέτες RM-70 στην Ουκρανία. Και το χειρότερο: θέλει να ξεφορτωθεί τα ρωσικά συστήματα άμεσα.

Η αλήθεια είναι ότι με το που κάναμε το λάθος να καταστήσουμε εχθρό μας την Ρωσία, κάθε ρωσικό σύστημα είναι καταδικασμένο να πάψει κάποια στιγμή να λειτουργεί. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορούμε να ξεφορτωθούμε άμεσα τα ρωσικά όπλα. Πρώτα πρέπει να βρεθούν οι αντικαταστάτες τους, να γίνουν τα νέα όπλα επιχειρησιακά, και τότε μόνον μπορούμε να αφαιρέσουμε τα ρωσικά όπλα από το οπλοστάσιό μας. Ιδιαίτερα η άμεση αφαίρεση των Α/Α Gecko και Tor,ακόμα και των απλών ZU-23, θα σημάνει ραγδαία υποβάθμιση της αεράμυνας της χώρας και δη των νησιών. Όσο για την ταχεία αντίδραση, θα μείνει ένα Zubr, όσο μπορούν να κανιβαλίζονται τα άλλα δύο. Μετά από το τέλος και αυτού του Zubr, η Ζ ΜΑΚ θα πρέπει να σπεύδει στα Δωδεκάνησα με τα φουσκωτά των 6 ανδρών και τα RHIB ή με αρματαγωγά…

Προηγούμενο άρθροΕπόμενο άρθρο