“Αεροπορική Επιλογή»: Αεροπορία & Ειδικές Δυνάμεις ως Άξονας Αμυντικού Δόγματος

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΚΑΤΑΔΡΟΜΗ Νο60 (Δεκεμβρίου 2019 – Ιανουαρίου 2020)

Η παραδοσιακή ισοβαρής ανάπτυξη των Κλάδων (αλλά και των Όπλων εντός του ΕΣ) στις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις και η νοοτροπία των ξεχωριστών “Κλαδικών πολέμων” – παρά την διαφημιζόμενη διακλαδικότητα – δεν προσφέρουν την κατάλληλη λύση στο αμυντικό πρόβλημα της χώρας, αλλά εξυπηρετούν Κλαδικές μόνον επιδιώξεις και εγωισμούς, μη επιτρέποντας την εκπόνηση ενός αμυντικού δόγματος και την δημιουργία ενόπλων δυνάμεων προσαρμοσμένων ακριβώς στην απειλή που αντιμετωπίζουμε.

Σε μια ρεαλιστική αντιμετώπιση του αμυντικού προβλήματος της Ελλάδος πρέπει να προκριθούν και να αναπτυχθούν ανισοβαρώς ορισμένοι Κλάδοι, Όπλα και μονάδες, εις βάρος άλλων Κλάδων, Όπλων και μονάδων, ώστε να σχηματιστεί μια διακλαδική και στενά συνεργαστική δύναμη η οποία συνδυάζοντας ταχύτητα αντίδρασης, στοχευμένη εφαρμογή ισχύος στα κέντρα βάρους του εχθρού και μεγάλη επιχειρησιακή ευελιξία, θα ανταποκρίνεται επακριβώς στις παρούσες αμυντικές απαιτήσεις.

Γράφει ο Δημήτρης Π. Πατσουλές

Το αμυντικό δόγμα και την μορφή και των ενόπλων δυνάμεων μιας χώρας καθορίζουν η γεωγραφία της (τελείως ηπειρωτική, χώρα-νήσος, χώρα παράκτια, χώρα παράκτια με νησιωτικά συμπλέγματα μακριά ή/ και κοντά κ.λπ.), τα γεωπολιτικά συμφέροντα της χώρας (εγγύς περιφερειακά, ευρύτερα περιφερειακά, ηπείρου και παγκόσμια, αναλόγως της επιρροής και της εξάρτησής της από οικονομικούς πόρους), η μορφή της απειλής ή των απειλών που αντιμετωπίζει, η οικονομική της δυνατότητα, το μέγεθος του πληθυσμού της, οι κοινωνικές συνθήκες του λαού της, η στρατιωτική τεχνολογία της εποχής και το κατά πόσο αυτή έχει ενσωματωθεί στις ένοπλες δυνάμεις της.

Ας δούμε μερικά παραδείγματα προσαρμογής ενόπλων δυνάμεων στις γεωστρατηγικές ανάγκες των χωρών τους. Προπολεμική (Β’ ΠΠ) Βρετανική Αυτοκρατορία. Μια νησιωτική χώρα με υπερπόντιες κτήσεις. Το κυρίαρχο στοιχείο της στις ένοπλες δυνάμεις ήταν το Ναυτικό, γιατί έπρεπε να υπερασπιστεί τις ακτές της και τις κτήσεις της – από τις οποίες αντλούσε τον πλούτο και την ισχύ της. Ο στρατός ξηράς ήταν μικρός και επαγγελματικός, προσαρμοσμένος να επεμβαίνει σε παγκόσμια κλίμακα (μέσω του ναυτικού) και να αντιμετωπίζει εξεγέρσεις. Η Μεγάλη Βρετανία ποτέ δεν ήταν “μεγάλη” χερσαία στρατιωτική δύναμη στην Ευρώπη ή αλλού, γιατί δεν χρειαζόταν. Η εφεύρεση του αεροπλάνου πρόσθεσε στο Ναυτικό το αεροπορικό σκέλος και στις ένοπλες δυνάμεις τον Κλάδο της Αεροπορίας για την άμυνα της νήσου από αεροπορικές επιδρομές.

Η αυτοκρατορική και μετά ναζιστική Γερμανία, αντίστροφα, ήταν πάντα μια ηπειρωτική δύναμη, η οποία ανέπτυξε σαν κύριο στοιχείο ισχύος τον στρατό ξηράς. Προσπάθησε να διατηρήσει ένα ισχυρό ναυτικό, αλλά η γεωστρατηγική θέση της απαγόρευε την ασφαλή έξοδο σε ανοικτές θάλασσες και ως εκ τούτου την δημιουργία αποικιοκρατικής αυτοκρατορίας. Το ναυτικό της, αν και εφευρετικό και γενναίο, ποτέ δεν αποτέλεσε τον πυρήνα της στρατιωτικής της ισχύος. Πάντα η Γερμανία θεωρούσε “ζωτικό χώρο” της τις χερσαίες εκτάσεις της Ανατολικής Ευρώπης, που προσπάθησε να τις κατακτήσει σε δύο παγκόσμιους πολέμους. Ως εκ τούτου, χρειαζόταν ισχυρές και πολυάριθμες χερσαίες δυνάμεις.

Στα δύο παραδείγματα βλέπουμε ότι οι δύο αυτές χώρες ανέπτυξαν ανισοβαρώς τις ένοπλες δυνάμεις τους με βάση την γεωστρατηγική τους θέση. Η Βρετανία ανέπτυξε υπερθετικά το Ναυτικό και η Γερμανία τον Στρατό Ξηράς, και αντίστοιχα “υποανέπτυξαν” τους Κλάδους του στρατού και του ναυτικού. Και έπραξαν σωστά, διότι εάν εφήρμοζαν μια ισοβαρή ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων θα έπρεπε ή να μοιράσουν ισόποσα τα διατιθέμενα αμυντικά κονδύλια, ή να αυξήσουν υπερβολικά τις αμυντικές τους δαπάνες. Στην πρώτη περίπτωση το αποτέλεσμα θα ήταν να μην εξυπηρετούνται οι κύριες αμυντικές ανάγκες τους, λόγω περιορισμού του κύριου στρατιωτικού τους στοιχείου που θα χρηματοδοτείτο εξίσου, στην δεύτερη να οδηγηθούν στην χρεωκοπία ή έστω σε μια οικονομική ύφεση από την βαριά φορολογία, εξαιτίας της προσπάθειας να διατηρήσουν ταυτόχρονα ισχυρά το κύριο στρατιωτικό τους στοιχείο αλλά και το δευτερεύον.

Στην θέση της Βρετανίας και της Γερμανίας μπορούμε να βάλουμε στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου τις ΗΠΑ και την ΕΣΣΔ. Και πάλι, η νησιωτική δύναμη – ΗΠΑ – (αν θεωρήσουμε “νήσο” την αμερικανική ήπειρο εν σχέση με την Ευρασία και την Αφρική) ανέπτυξε το ναυτικό της σε υπερθετικό βαθμό, ενώ ο στρατός της ήταν μεν ισχυρός τεχνολογικά αλλά περιορισμένος ποσοτικά. Η ηπειρωτική δύναμη – ΕΣΣΔ – αντίθετα ανέπτυξε τεράστιες μηχανοκίνητες/ τεθωρακισμένες δυνάμεις, αλλά το ναυτικό της παρέμεινε πάντα μια “παράκτια” αμυντική δύναμη.

Ας δούμε, όμως, και στην σύγχρονη εποχή την “μεταμόρφωση” δογμάτων και στρατών. Ο Αμερικανικός Στρατός μετά το 2001 μεταμορφώθηκε από δύναμη μηχανοκίνητου και αεροεδαφικού πολέμου σε αντιτρομοκρατική δύναμη. Η εκπαίδευση, τα όπλα και τα υλικά των Συγκροτημάτων Μάχης Ταξιαρχίας προσαρμόστηκαν στην αποστολή της καταδίωξης ανταρτών και τρομοκρατών. Το ίδιο συνέβη και στους περισσότερους στρατούς του ΝΑΤΟ. Μετά από 18 έτη, ωστόσο, μια νέα εκτίμηση απειλής κάνει λόγο για σύγκρουση με μεγάλες, τεχνολογικά προηγμένες δυνάμεις (βλέπε Ρωσία – Κίνα), με αποτέλεσμα και πάλι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να στρέφονται στην ανάπτυξη μεγάλων συμβατικών δυνάμεων. Επιπλέον, η εμφάνιση του Υβριδικού Πολέμου έχει οδηγήσει στην μεταμόρφωση μονάδων και στην ανάληψη νέων ρόλων. Ο Υβριδικός Πόλεμος περιλαμβάνει δράση συμβατικών μονάδων, αλλά και ανταρτών, τρομοκρατών, ψυχολογικών επιχειρήσεων, κυβερνοπολέμου, κ.λπ.

Οι Αμερικανοί Πεζοναύτες αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα μεταβολής. Μετά από 18 έτη αντι-ανταρτοπολέμου σε Αφγανιστάν και Ιράκ, επιστρέφουν στον “γαλάζιο” ρόλο τους – ως συμβατική αμφίβια δύναμη για επέμβαση σε παγκόσμια κλίμακα – αλλά και προσαρμόζονται στον κυβερνοπόλεμο στο τακτικό και το επιχειρησιακό πεδίο της μάχης. Από την άλλη μεριά, οι βρετανικές ειδικές μονάδες SAS και SBS μετατρέπονται σε “πράκτορες-στρατιώτες” για μαύρες επιχειρήσεις εναντίον συμβατικής απειλής, ενώ οι Βρετανοί Πεζοναύτες από κλασσικοί “αμφίβιοι καταδρομείς/ αμφίβιο επίλεκτο πεζικό” λαμβάνουν την θέση τους ως κλασσικές Δυνάμεις Ειδικών Επιχειρήσεων!

Το συμπέρασμα από τα ανωτέρω παραδείγματα είναι ότι οι ένοπλες δυνάμεις μιας χώρας θα πρέπει να προσαρμόζονται στις γεωστρατηγικές συνθήκες, τις απειλές, τις τεχνολογίες και τις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες που προβάλλει η εποχή στην οποία βρίσκονται, μεταμορφούμενες διαρκώς. Δυστυχώς αυτό δεν ισχύει για τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις. Αυτές εξακολουθούν να λειτουργούν ως ένα απολιθωμένο σύστημα δημοσιοϋπαλληλικού χαρακτήρα, το οποίο συντηρεί δομές Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και το οποίο αντιλαμβανόμενο ότι εκτίθεται από τις εξελίξεις, που σήμερα γίνονται τοις πάσι γνωστές, προσπαθεί να καλύψει την αγκύλωση και την αμετανοησία του με πλούσια ρητορική και επιφανειακές αλλαγές που προσφέρουν μόνον εικονική πραγματικότητα με στόχο την επικοινωνιακή δικαίωση.

ΟΙ “ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ” ΑΜΥΝΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ας αναλύσουμε εν συντομία την γεωστρατηγική θέση της Ελλάδος. Η χώρα είναι μια “χερσόνησος” που περιβάλλεται από θάλασσα από ανατολή, δύση και νότο, ενώ στον βορρά έχει χερσαία σύνορα μεγάλης έκτασης και μικρού βάθους στο 50% του μήκους των, και πρέπει να υπερασπίσει δεκάδες νησιά σε μεσαία και μεγάλη απόσταση από τον ηπειρωτικό κορμό, ή και σε πολύ μεγάλη απόσταση, αν περιλλάβουμε και την Κύπρο.

Στο χερσαίο μέτωπο οι απειλές στον βορρά είναι ασθενείς. Οι στρατοί της Αλβανίας, των Σκοπίων και της Βουλγαρίας είναι μικροί και τεχνολογικά καθυστερημένοι. Όλοι μαζί δεν συνιστούν σημαντική απειλή για τον ΕΣ, τουλάχιστον όπως αυτός καταγράφεται στις λίστες δυνάμεως και με την τεχνολογία που διαθέτει, και με την σημερινή στρατιωτική κατάσταση των βόρειων γειτόνων. Μοναδική επικίνδυνη απειλή αποτελεί προς τα ανατολικά η Τουρκία στον Έβρο. Εκεί υπάρχει ένα μέτωπο μικρού μήκους, με ένα μεγάλο υδάτινο κώλυμα κατά μήκος των συνόρων (δύο, αν περιλάβουμε και την τάφρο), και στο οποίο έχουμε την πλεονεκτική θέση να τασσόμεθα σε αναπεπταμένο έδαφος, ενώ ο εχθρός που θα εισβάλει θα βρίσκεται εκτεθειμένος από κάτω μας. Επίσης, η προέλαση του εχθρού στην Θράκη απαιτεί την εκβίαση ορεινών περασμάτων, τα οποία πολλαπλασιάζουν την αμυντική μας ισχύ. Επομένως, στο χερσαίο μέτωπο ο κίνδυνος είναι σχετικά μικρός και αντιμετωπίζεται με έναν συνδυασμό τακτικών και εφεδρικών δυνάμεων, όπως θα περιγράψουμε παρακάτω.

Στο θαλάσσιο μέτωπο, όμως, υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα. Τα νησιά μας βρίσκονται όχι απλώς μακριά από τον ηπειρωτικό κορμό αλλά και πάρα πολύ κοντά στον ηπειρωτικό κορμό του εχθρού, και μάλιστα είναι παρατεταγμένα σε έναν τεράστιου μήκους γραμμή από βορρά προς νότον. Ο εχθρός μπορεί να συγκεντρώσει δυνάμεις εύκολα στις ακτές του από την ενδοχώρα σε ένα σημείο για να χτυπήσει, ενώ η αριθμητική του υπεροχή του επιτρέπει να εξαπολύσει ταυτόχρονες πολλές επιθέσεις για αντιπερισπασμό ή και να επιδιώξει δύο ή και τρεις αντικειμενικούς σκοπούς. Παράλληλα, ο εχθρός μπορεί να ανοίξει και το μέτωπο της Κύπρου.

Συμπερασματικά, το μεγάλο αμυντικό μας πρόβλημα είναι η υπεράσπιση των νησιών του Αιγαίου και της Κύπρου, με το χερσαίο μέτωπο να αποτελεί στην παρούσα γεωπολιτική κατάσταση ένα “ανενεργό” μέτωπο προς βορρά, με μόνη εξαίρεση το μέτωπο του Έβρου. Αντίθετα, το μέτωπο του Αιγαίου και της Νοτιοανατολικής Μεσογείου υπό την παρούσα κατάσταση είναι διαρκώς “ενεργό” και μπορεί ανά πάσα στιγμή να μετατραπεί σε “θερμό” υπό διάφορες μορφές. Η λύση να μετατρέψουμε τα νησιά σε “φρούρια” είναι ανέφικτη οικονομικά και ακατάλληλη στρατιωτικά. Οι οχυρώσεις είναι πανάκριβες, και όπως έχει αποδείξει η Ιστορία πάντα υπάρχει τρόπος να “πέσουν”, ενώ η επάνδρωση πολυάριθμων φρουρών είναι δύσκολη για τον μικρό μας στρατό (με την παρούσα θητεία αδύνατη…), και καθιστούν στατικό μεγάλο αριθμό δυνάμεων, οι οποίες δεν μπορούν να μετακινηθούν από νησί σε νησί για ενισχύσουν τα σημεία που δέχονται επίθεση.

Το αμυντικό δόγμα στην περίπτωση του Αιγαίου είναι προφανές: πρέπει να διατηρούμε φρουρές στα νησιά, ικανές να αντέξουν μέχρι να αφιχθούν οι ενισχύσεις και να επέμβουν οι στρατηγικές μας εφεδρείες. Οι ενισχύσεις – δυνάμεις αντεπίθεσης/ ανακατάληψης πρέπει να περάσουν ένα μεγάλο υδάτινο “κώλυμα”: το Αιγαίο. Αυτό θα γίνει με αεροπορικά και ναυτικά μέσα, ήτοι με αερομεταφερόμενες και αμφίβιες δυνάμεις και επιχειρήσεις. Παρομοίως και ο εχθρός πρέπει να επιτεθεί με αερομεταφερόμενες και αμφίβιες δυνάμεις. Επομένως είναι καθοριστικής και κρίσιμης σημασίας η απόκτηση της αεροπορικής και ναυτικής κυριαρχίας στο Αιγαίο, ώστε να διεξαχθούν με ασφάλεια και επιτυχία οι φίλιες αερομεταφερόμενες και αμφίβιες επιχειρήσεις και να αναχαιτιστούν οι αντίστοιχες εχθρικές.

Αναπόφευκτα λοιπόν θα πρέπει να εξετάσουμε πως κερδίζονται η αεροπορική και ναυτική υπεροχή. Η απάντηση είναι εύκολη και την παρέχει η στρατιωτική ιστορία από τον Β’ ΠΠ και μετά: με την αεροπορική ισχύ. Το αεροσκάφος από τον Β’ ΠΠ μέχρι σήμερα είναι το κυρίαρχο και καταλυτικό μέσο ισχύος στον σύγχρονο πόλεμο. Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Στην μάχη της Νορβηγίας (1940), ο πανίσχυρος βρετανικός Μητροπολιτικός Στόλος αναγκάστηκε να απομακρυνθεί από τις ακτές της, όταν τα γερμανικά βομβαρδιστικά καθέτου εφορμήσεως Ju-87 Stuka άρχισαν να επιχειρούν από τα νορβηγικά αεροδρόμια, που κατέλαβαν οι γερμανικές δυνάμεις εισβολής. Τα Συμμαχικά στρατεύματα στο Νάρβικ και αλλού αναγκάστηκαν να εκκενώσουν την Νορβηγία κακήν κακώς, από τον φόβο να μείνουν αποκομμένα χωρίς ανεφοδιασμό και υποστήριξη.

Η επικείμενη γερμανική αμφίβια και αερομεταφερόμενη εισβολή στις Βρετανικές Νήσους (1940) απετράπη από την αποτυχία της Λουφτβάφε έναντι της RAF να κερδίσει την αεροπορική υπεροχή πάνω από την Αγγλία, και όχι από τον Μητροπολιτικό Στόλο, ο οποίος είχε αποσυρθεί σε βάσεις στην Σκωτία, μακριά από την ακτίνα δράσης των γερμανικών βομβαρδιστικών. Τα βρετανικά πλοία δεν μπόρεσαν να παίξουν κανέναν ρόλο στην άμυνα της Βρετανίας, πλην αυτού της συνοδείας νηοπομπών (με την συνδρομή αεροπορικών μέσων…).

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος στο μέτωπο του Ειρηνικού Ωκεανού μεταξύ Ιαπωνίας και ΗΠΑ κρίθηκε από την αεροπορική και όχι από την ναυτική ισχύ. Τα πανίσχυρα θωρηκτά δεν έπαιξαν κανέναν ρόλο, ενώ οι ναυμαχίες με πυροβόλα υπήρξαν ελάχιστες και άνευ ιδιαίτερης σημασίας. Αντίθετα, οι αεροναυμαχίες έκριναν την πορεία και την τελική έκβαση του πολέμου εναντίον της Ιαπωνίας. Επρόκειτο για πόλεμο μέσω της αεροπορικής ισχύος που απλώς μεταφερόταν από πλοία (αεροπλανοφόρα).

Η απόβαση/ επίθεση των Συμμάχων στην κατεχόμενη Ευρώπη (1944) κρίθηκε από την πλήρη αεροπορική κυριαρχία των Συμμάχων επί της Γερμανίας. Οι γερμανικές τεθωρακισμένες μονάδες που κινήθηκαν αντεπιτιθέμενες προς τα προγεφυρώματα στην Νορμανδία αποδεκατίστηκαν καθ’ οδόν από την Συμμαχική αεροπορία, ενώ ισχυρές εστίες αντίστασης στην ακτή απλώς ισοπεδώθηκαν με βομβαρδισμούς-χαλί.

Στην μάχη της Κρήτης (1940) η αερομεταφερόμενη εισβολή κατέστη δυνατή χάρις στην πλήρη κυριαρχία της Λουφτβάφε στο Κρητικό Πέλαγος από αεροδρόμια της Αττικής. Ο πανίσχυρος βρετανικός Στόλος Μεσογείου δεν μπόρεσε να αποτρέψει την αποστολή γερμανικών ενισχύσεων από την θάλασσα, διότι δεν τολμούσε να δράσει ημέρα γύρω από την νήσο. Οι Συμμαχικές δυνάμεις στην Κρήτη δεν είχαν καμία αεροπορική προστασία και κάλυψη.

Η εκστρατεία κατάληψης της Δωδεκανήσου από τους Βρετανούς (1943) απέτυχε επίσης χάρις στην γερμανική αεροπορική κυριαρχία στο Αιγαίο. Οι Γερμανοί κατόρθωσαν να εξαπολύσουν αερομεταφερόμενες αντεπιθέσεις (με αλεξιπτωτιστές) αλλά και αμφίβιες δυνάμεις (με αμφίβιους καταδρομείς) και να ανακαταλάβουν τα νησιά που είχαν καταλάβει οι Βρετανοί ή κατείχαν Ιταλοί που συνέπραξαν με τους Συμμάχους.

Στον πόλεμο των Φώκλαντ (1982) οι Βρετανοί ήταν απλώς πολύ τυχεροί. Η Αργεντινή Αεροπορία, παρά την κατωτερότητά της σε τεχνολογία και όντας στο έπακρο της ακτίνας δράσης της, κατόρθωσε να προκαλέσει βαριές απώλειες στον βρετανικό στόλο. Το πλοίο αντιαεροπορικής προστασίας HMS Shefield βυθίστηκε από έναν πύραυλο Exocet που εκτοξεύτηκε από αεροσκάφος Super Etendard. Λέγεται ότι ο πύραυλος προοριζόταν για το αεροπλανοφόρο HMS Hermes, το οποίο αν τίθετο εκτός μάχης η βρετανική αρμάδα θα έπρεπε να αποχωρήσει.

Στον Α’ Πόλεμο του Περσικού (1990-1991) η Συμμαχική χερσαία εισβολή ξεκίνησε μόνον μετά από έναν μήνα αεροπορικής εκστρατείας, η οποία αρχικά διέλυσε την ιρακινή αεράμυνα και μετά ισοπέδωσε συστηματικά τις ιρακινές χερσαίες μονάδες, ώστε αυτές κατά την χερσαία εισβολή να παραδίδονται υπό σοκ ή να υποχωρούν ατάκτως.

Η Σερβία το 1999 εξαναγκάστηκε σε αποχώρηση από το Κόσοβο χάρις σε μια ΝΑΤΟική αεροπορική εκστρατεία ισοπέδωσης των υποδομών της χώρας, η οποία απείλησε κυριολεκτικά να στείλει την χώρα πίσω στην Λίθινη Εποχή. Δεν χρειάστηκε να εκδηλωθεί χερσαία επίθεση του ΝΑΤΟ, για να επιτευχθούν οι στόχοι των ΗΠΑ, της Συμμαχίας και της ΕΕ.

Η Λιβύη και το καθεστώς Καντάφι, επίσης, διαλύθηκαν από μια επίσης μεγάλη Συμμαχική αεροπορική εκστρατεία (2011), η οποία εξαφάνισε την Λιβυκή Αεροπορία και διέλυσε τον Λιβυκό Στρατό. Αντίθετα, το καθεστώς Άσαντ στην Συρία άντεξε και διατήρησε ένα μεγάλο ποσοστό της σπαρασσόμενης από έναν πολυ-εμφύλιο χώρας χάρις στο ότι ήταν η μόνη παράταξη που διέθετε αεροπορία.

Είναι τοις πάσι γνωστό, ότι το Ισραήλ όχι μόνον επιβιώνει αλλά και κυριαρχεί στην Μέση Ανατολή χάρις στην πανίσχυρη, μεγάλη και τεχνολογικά ανώτερη Αεροπορία του, η οποία δεν περιορίζεται στην “τοπική αυτοάμυνα” αλλά διαθέτει και πολύ “μακρύ χέρι” για να πλήττει στόχους μέχρι την Τυνησία και την Ανατολική Αφρική.

Το γενικό συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι η Αεροπορία από τον Β’ ΠΠ και μέχρι σήμερα αποτελεί το κύριο και κρίσιμο στοιχείο νίκης στον πόλεμο. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι άλλοι Κλάδοι δεν έχουν σημασία ή δεν παίζουν ρόλο, αλλά απλώς υποχωρούν ως παράγοντες καθοριστικής σημασίας και αποκτούν έναν συμπληρωματικό – υποστηρικτικό χαρακτήρα. Το ειδικό συμπέρασμα που αφορά την Ελλάδα είναι ότι ο Κλάδος της Αεροπορίας θα πρέπει να αναπτυχθεί δυσανάλογα περισσότερο από τους άλλους Κλάδους, ώστε να επιτευχθεί η Αεροπορική Υπεροχή ή και Κυριαρχία επάνω από το Αιγαίο και μέχρι την Κύπρο. Αυτό θα επιτρέψει όχι μόνον την διεξαγωγή των απαραίτητων αμφίβιων και αερομεταφερόμενων επιχειρήσεων προς ενίσχυση ή ανακατάληψη των νησιών αλλά και την συνολική επικράτηση και νίκη σε έναν Ελληνο-τουρκικό πόλεμο.

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να τονιστεί ότι μαζί με την Αεροπορία θα πρέπει να αναπτυχθούν δυσανάλογα με τα υπόλοιπα Όπλα και Κλάδους η Αεροπορία Στρατού και οι Ειδικές Δυνάμεις, οι οποίες “ολοκληρώνουν” αυτό το οποίο στο άρθρο προβάλουμε ως δόγμα και ονομάζουμε “Αεροπορική Επιλογή”. Η δυσανάλογη ανάπτυξη των Κλάδων και Όπλων με βάση το δόγμα της Αεροπορικής Επιλογής θα πρέπει φυσικά να γίνει με πολύ σκέψη, σύνεση και με εις βάθος ουσιαστικές αλλαγές.

Παραθέτουμε μερικές γενικές σκέψεις για το πως θα μπορούσε να εφαρμοστεί αυτή η αλλαγή, σκοπεύοντας όχι στην λεπτομερή περιγραφή μιας “Μεταμόρφωσης” των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά στην περιγραφή κάποιων γενικών ιδεών και επιλογών ανά Κλάδο και Όπλα για την επίτευξη του δόγματος της Αεροπορικής Επιλογής.

ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ

Η ΠΑ καθίσταται ο κεντρικός άξονας της αμυντικής πολιτικής και ο πυρήνας του νέου δόγματος, που “ολοκληρώνεται” από τις Ειδικές Δυνάμεις, οι οποίες υλοποιούν την αναγκαία προβολή ισχύος στα νησιωτικά εδάφη μέσω των αερομεταφερόμενων και αμφίβιων δυνάμεων ταχείας αντίδρασης. Μερικά βασικά σημεία στα οποία θα μπορούσε να βασιστεί η ανάπτυξη της ΠΑ στα πλαίσια της “Αεροπορικής Επιλογής” είναι:

• Η ΠΑ να λαμβάνει μεγαλύτερο ποσοστό από τον αμυντικό προϋπολογισμό αλλά για καθαρά μάχιμες υπηρεσίες και να απαλλαγεί τελείως από την λεγόμενη “κοινωνική προσφορά”.

• Να αποκτηθεί ένα αεροσκάφος νέας γενεάς. Όχι απαραίτητα 5ης Γενεάς, όπως το F-35, το οποίο είναι αμφιλεγόμενο αλλά και για να το εκμεταλλευτούμε πλήρως χρειαζόμαστε την “υποδομή” της USAF και των ΗΠΑ: δηλαδή δυνατότητες Δικτυοκεντρικού Πολέμου. Ένα αεροσκάφος όπως το F-16 Viper ή/ και το Rafale F-4 είναι πιο κατάλληλο για τις δικές μας δυνατότητες.

• Να αποκτηθούν αεροσκάφη κρούσης μεγάλης ακτίνας/ μεγάλου οπλικού φορτίου, όπως π.χ. τα F-15E, τα οποία θα μπορούσαν να είχαν αποτελέσει αντάλλαγμα της συμφωνίας για τις αμερικανικές βάσεις σε Σούδα, Στεφανοβίκειο και Αλεξανδρούπολη, αλλά και άλλες διευκολύνσεις και προσφορές στις ΗΠΑ.

• Να αποκτηθούν ιπτάμενα τάνκερ που θα εξασφαλίζουν την ακτίνα δράσης για αεροπορικές επιχειρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο με σκοπό την αεροπορική κάλυψη της Κύπρου, την αεροπορική κάλυψη του Στόλου και την προστασία ενισχύσεων από την Ελλάδα προς την Κύπρο.

• Να αυξηθεί η οροφή των μαχητικών αεροσκαφών στα 250 με την προβλεπόμενη από το ΝΑΤΟ επιχειρησιακή ετοιμότητα του 80%.

• Να αποκτηθούν στρατηγικά UAV αναγνώρισης/ συλλογής πληροφοριών για εντοπισμό στρατηγικών εχθρικών στόχων και κυρίως των S-400 και των βαλλιστικών βλημάτων της Τουρκίας. Δεν έχουν καμία αξία τα όπλα στρατηγικού πλήγματος (όπως οι SCALP και οι ATACMS) αν δεν υπάρχει στοχοποίηση και μάλιστα σε πραγματικό χρόνο.

• Να αποκτηθούν αεροσκάφη Ηλεκτρονικού Πολέμου τόσο σε τακτικό – επιχειρησιακό επίπεδο όσο και σε στρατηγικό, τα οποία θα υποστηρίζουν τις αεροπορικές επιχειρήσεις αλλά και τις διακλαδικές επιχειρήσεις σε όλο το φάσμα του ΗΠ (SIGIN, ELINT, COMINT). Ο τομέας αυτός είναι τελείως εγκαταλελειμμένος, πράγμα περίεργο για μια ΠΑ που πάντοτε έδειχνε ότι έχει την πιο προηγμένη σκέψη και αντίληψη.

• Να εξασφαλιστεί μεγαλύτερος ρυθμός παραγωγής πιλότων μαχητικών, με μείωση της φοίτησης στην Ικάρων σε τρία έτη καθαρής αεροπορικής εκπαίδευσης, όπου στο πρώτο έτος θα έχει ξεκαθαρίσει ποιοί μπορούν να πετάξουν, διαφορετικά θα κόβονται από την σχολή. Οι βοηθητικές θέσεις στελεχών να καλύπτονται από εφέδρους αξιωματικούς με πτυχία ΑΕΙ που θα μπορούν επιλεκτικά να μονιμοποιούνται.

• Να αναβαθμιστεί η αποστολή της Κρούσης (προσβολή ναυτικών και χερσαίων στόχων) και της Εγγύς Αεροπορικής Υποστήριξης (ΕΑΥ), και να μην αποτελούν “πάρεργο”, ιδιαίτερα η δεύτερη.

• Να αποκτηθούν νέα και σε μεγάλες ποσότητες “έξυπνα όπλα” για Κρούση, ΕΑΥ και προσβολές μεγάλης ακτίνας.

• Να αναπτυχθούν και να εκσυγχρονιστούν οι στρατηγικές και τακτικές Αερομεταφορές (βλέπε κατωτέρω) ώστε να υλοποιείται το δεύτερο σκέλος του δόγματος Αεροπορικής Επιλογής, δηλαδή η δράση των Ειδικών Δυνάμεων ως δυνάμεων ταχείας αντίδρασης.

• Να αξιοποιηθεί η 31 ΜΕΕΔ και να μετατραπεί από μονάδα SAR/ CSAR σε μονάδα Ειδικών Επιχειρήσεων προς υποστήριξη αεροπορικών αποστολών, κυρίως κατάδειξη στόχων, τερματική καθοδήγηση προσβολών και έλεγχο ενάεριας κυκλοφορίας στο πεδίο της μάχης σε διακλαδικές επιχειρήσεις.

• Να προωθούνται σε Α/ΓΕΕΘΑ αξιωματικοί της ΠΑ οι οποίοι θα έχουν φοιτήσει και σε σχολεία του Στρατού Ξηράς αλλά και του Πολεμικού Ναυτικού, ώστε να αντιλαμβάνονται πλήρως τις ανάγκες των χερσαίων, ναυτικών, αμφίβιων και αερομεταφερόμενων επιχειρήσεων. Να σημειώσουμε ότι ένας από πιο επιτυχημένους στρατάρχες της Γερμανίας στον Β’ ΠΠ που διοίκησε μέτωπα πολέμου ήταν ο πτέραρχος Κέσελρινγκ, ενώ ιδρυτής και διοικητής των Γερμανών αλεξιπτωτιστών και “πατέρας” των αερομεταφερόμενων επιχειρήσεων ήταν ο πτέραρχος Στούντετ.

• Η Κύπρος θα μπορούσε να “πληρώσει” και να επανδρώσει μια μοίρα αεροσκαφών μακράς ακτίνος που θα εδρεύει στην Κρήτη με σκοπό την αεροπορική κάλυψη της νήσου και των οδών ενισχύσεων από Ελλάδα.

ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ ΣΤΡΑΤΟΥ

• Να αναβαθμιστεί σε αεροπορικά πρότυπα. Εν ανάγκη να αποδοθεί στην Πολεμική Αεροπορία, όπως συμβαίνει στο Ισραήλ με μεγάλη επιτυχία. Οι πιλότοι να προέρχονται από την Ικάρων, τουλάχιστον για τα υψηλής τεχνολογίας επιθετικά ελικόπτερα.

• Να λαμβάνει μεγαλύτερο ποσοστό από τις αμυντικές δαπάνες εις βάρος του Πυροβολικού, των Τεθωρακισμένων και του Πεζικού. Θα πρέπει να αποτελέσει μια πραγματική “δεύτερη” Αεροπορία.

• Να σχηματιστεί ένας μεγάλος “στόλος” από 60 – 80 σύγχρονα επιθετικά ελικόπτερα βασιζόμενος επάνω στην πλατφόρμα του ΑΗ-64 Αpache, με ένα μείγμα των μοντέλων ΑΗ-64D, AH-64D Longbow και AH-64E Guardian.

• Nα δοθεί έμφαση στην ικανότητα να επιχειρούν τα Apache από πλοία του ΠΝ.

• Να καταστούν λειτουργικά όλα (20) τα ΝΗ-90 και να αποκτήσουν FLIR. Από τα 25 Chinook να ξεκαθαριστεί πόσα έχουν αρκετή επιχειρησιακή ζωή, να καταστούν όλα επιχειρησιακά διαθέσιμα, και 10 να αποκτήσουν FLIR.

• Να αποκτηθούν 40 ελικόπτερα μεσαίας μεταφορικής ικανότητας, κατά προτίμηση UH-60L Black Hawk, εκ των οποίων τα 10 να είναι τύπου ειδικών αποστολών ΜΗ-60L με τις βασικές ικανότητες του ελικοπτέρου (ραντάρ TF/TA, FLIR, σωλήνας ανεφοδιασμού, σύστημα αυτοπροστασίας, Fast Rope, πυλώνες για δεξαμενές καυσίμων και οπλισμού για μετατροπή σε DAP).

• Να τεθούν σε αχρησία ή να πωληθούν τα ΟΗ-58D Kiowa.

• Να αποσυρθούν όλα τα UH-1H Huey.

• Να δημιουργηθεί ένα Τάγμα Ειδικών Επιχειρήσεων Αεροπορίας Στρατού με 20 ΝΗ-90, 10 CH-47 και 10 MH-60, το οποίο διοικητικά και επιχειρησιακά θα υπάγεται στην Διακλαδική Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων – ΓΕΕΘΑ.

ΕΙΔΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ/ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΑΧΕΙΑΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ

Οι Ειδικές Δυνάμεις/ Δυνάμεις Ειδικών Επιχειρήσεων θα αποτελούν το άλλο σκέλος της Αεροπορικής Επιλογής. Οι Ειδικές Δυνάμεις ως δυνάμεις ταχείας αντίδρασης θα αποτελούν το χερσαίο σκέλος του δόγματος, το οποίο θα προβάλει την ισχύ στα νησιωτικά εδάφη και σε όποιο άλλο σημείο της επικράτειας με κύρια χαρακτηριστικά την ταχύτητα, και την ευελιξία και ευκινησία, υπό την προστασία και την υποστήριξη της Αεροπορίας.

Μαζί με την Αεροπορία, οι Ειδικές Δυνάμεις, τόσο ως δυνάμεις ταχείας αντίδρασης όσο και ως μονάδες ειδικών επιχειρήσεων, θα συνιστούν μια ικανότητα που θα συνδυάζει το αμερικανικό δόγμα Αεροεδαφικού Πολέμου με το ρωσικό δόγμα Βαθιάς Μάχης σε ένα νησιωτικό – θαλάσσιο – παράκτιο περιβάλλον.

Οι Ειδικές Δυνάμεις θα πρέπει να λαμβάνουν μεγάλο μέρος του αμυντικού προϋπολογισμού εις βάρος του Πεζικού, Πυροβολικού, Τεθωρακισμένων και άλλων Όπλων και Σωμάτων.

Προς αυτή την κατεύθυνση μπορεί να εξεταστούν οι κάτωθι προτάσεις.

• Να επαγγελματοποιηθούν πλήρως ένα Τάγμα Πεζοναυτών και μια Μοίρα Αλεξιπτωτιστών, και να επανδρωθούν κατά 100% σε πλήρη πολεμική σύνθεση τα υπόλοιπα δύο Τάγματα Πεζοναυτών και η μία Μοίρα Αλεξιπτωτιστών με κληρωτούς ειδικής θητείας 24 μηνών, οι οποίοι θα απολαμβάνουν ειδικών κινήτρων*.

• Να επαγγελματοποιηθούν πλήρως οι Μοίρες Αμφιβίων Καταδρομών και να ενταχθούν στην ΔΔΕΕ με κύρια αποστολή την διεξαγωγή Ειδικών Επιχειρήσεων προς υποστήριξη αμφίβιων και αερομεταφερόμενων επιχειρήσεων, καθώς και την διεξαγωγή ανεξάρτητων Ειδικών Επιχειρήσεων στρατηγικού ενδιαφέροντος κατά την κρίση του Α/ΓΕΕΘΑ.

• Να σχηματιστεί Σύνταγμα Ανορθοδόξου Πολέμου με τέσσερις Μ.Κ/Δ με χώρους ευθύνης την Ήπειρο, την Δυτική και την Ανατολική Μακεδονία και την Θράκη με επάνδρωση από κληρωτούς ειδικής θητείας 24 μηνών.

• Να αποκτηθούν νέα μέσα αμφιβίου πολέμου από το ΠΝ και τους Πεζοναύτες. Το ΠΝ να ναυπηγήσει δύο μεσαίου μεγέθους ταχέα αποβατικά πλοία “φορείς – κομμάντο” που θα μεταφέρουν από ένα Αποβατικό Συγκρότημα Μάχης Λόχου, με πρότυπο τα πλοία κλάσης Absalon. Εναλλακτικά, να μετατραπούν 2 φρεγάτες “S” σε φορείς-κομμάντο.

• Να αποκτηθούν θωρακισμένα οχήματα αμφίβιας εφόδου AAV-7 για ένα πλήρες τάγμα Πεζοναυτών.

• Να καταστούν επιχειρησιακά και τα 4 Zubr.

• Το επαγγελματικό τάγμα Πεζοναυτών να καταστεί “οργανικά αμφίβιο” με σκάφη τύπου CB-90, ώστε να επιτυγχάνεται άμεση ταχεία αντίδραση, ελιγμός κατευθείαν από την ηπειρωτική χώρα στα νησιά, και επιχειρησιακή ευελιξία κατά την εξέλιξη των επιχειρήσεων.

• Να “αναστηθεί” ο μεταφορικός στόλος της ΠΑ με την επαναφορά σε επιχειρησιακή διαθεσιμότητα των C-130H, την απόσυρση των C-130B και την απόκτηση έξι C-130J με FLIR και άλλα σύγχρονα συστήματα ναυτιλίας και προστασίας για υποστήριξη Ειδικών Επιχειρήσεων, τα οποία θα χρησιμοποιούνται αποκλειστικά από τις Ειδικές Δυνάμεις, ενταγμένα σε ένα Σμήνος Ειδικών Επιχειρήσεων. Δύο δικινητήρια αεριωθούμενα μεταφορικά αεροσκάφη STOL, όπως το Αn-72, θα μπορούσαν να προστεθούν για ταχεία μεταφορά δυνάμεων και ρίψη αλεξιπτωτιστών.

• Να μετακινηθεί η 32 ΤΑΞΠΝ στην Αττική (Αυλώνα και ναύσταθμο).

• Να συσταθεί η Διακλαδική Διοίκηση Ειδικού Πολέμου (ή καλύτερα Διακλαδική Διοίκηση Ειδικών Δυνάμεων) με διακλάδωση σε μια Μεραρχία Ειδικών Δυνάμεων (δυνάμεις ταχείας αντίδρασης) και την ΔΔΕΕ για Ειδικές Επιχειρήσεις.

• Να αναπτυχθεί ένα νέο μοντέλο Μονάδας Ειδικών Επιχειρήσεων με σκοπό την Ειδική Αναγνώριση σε στρατηγικό επίπεδο (εντός της Τουρκίας με στόχο τους S-400, κέντρα διοίκησης, επικοινωνιών, ελέγχου, και άλλους στρατηγικούς στόχους).

ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ

Υπό το δόγμα της Αεροπορικής Επιλογής το ΠΝ πρέπει να περιοριστεί σε μια ισχυρή παράκτια δύναμη με ένα μικρότερο αλλά ισχυρό σκέλος υπερπόντιων επιχειρήσεων, κυρίως με σκοπό τον έλεγχο της ελληνικής ΑΟΖ Ανατολικής Μεσογείου και την επικοινωνία με την Κύπρο.

• Ο κύριος κορμός του παράκτιου σκέλους θα αποτελείται από 15 πυραυλακάτους: 7 Super Vita και 8 Combattante III/ IIIB με έδρα την Σαλαμίνα.

• Το υπερπόντιο σκέλος θα αποτελείται από 8 φρεγάτες νέου τύπου, μεγάλου εκτοπίσματος για μακράς διάρκειας επιχειρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο με έδρα την Σούδα.

• Τα υποβρύχια θα πρέπει να αποτελέσουν το “στρατηγικό σκέλος” του ΠΝ. O στόλος των Υ/Β θα πρέπει να ενισχυθεί και ομοιογενοποιηθεί με 6 υποβρύχια Type 214 εξοπλισμένα με τορπίλες μεγάλης ακτίνας και υποβρύχια βλήματα επιφανείας-επιφανείας και δύο Type 209/1200. Δύο Type 209 να μετατραπούν σε φορείς Ομάδων Ανορθοδόξου Πολέμου (ΟΑΠ) της ΔΥΚ και Υποβρυχίων Οχημάτων (ΥΠΟΧ).

• Το σκέλος της Ναυτικής Αεροπορίας θα περιλαμβάνει ελικόπτερα 18 Sea Hawk που θα ενεργούν από φρεγάτες για επιχειρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά και προωθημένες χερσαίες βάσεις για καταδίωξη εχθρικών υποβρυχίων στο Αιγαίο.

• Να αυξηθεί ο ρυθμός παραγωγής στελεχών ΠΝ με μείωση της φοίτησης στην Σχολή Ναυτικών Δοκίμων σε 3 έτη.

ΣΤΡΑΤΟΣ ΞΗΡΑΣ

• Να αναπτυχθεί η Αεροπορία Στρατού σε μια δεύτερη αεροπορία με 60-80 ΑΗ-64D. Σε περίπτωση που ο ΕΣ αποδειχθεί ότι δεν αντεπεξέρχεται στο νέο δόγμα με ενσωμάτωση της ΑΣ στο αεροπορο-κεντρικό δόγμα, η ΑΣ να υπαχθεί στην ΠΑ.

• Να αναπτυχθούν βαλλιστικά βλήματα ATACMS σε μεθοριακά νησιά του Αιγαίου. Με αυτό τον τρόπο “συμπληρώνεται” το δόγμα Αεροπορικής Επιλογής καθώς τίθενται εντός βεληνεκούς προωθημένες αεροπορικές βάσεις της ΤΑ, οι S-400 εξαναγκάζονται να τοποθετηθούν σε μεγαλύτερο βάθος και τίθενται εντός βεληνεκούς στρατηγικοί στρατιωτικοί στόχοι.

• Να καταργηθούν σταδιακά οι ΕΠΟΠ/ ΕΜΘ στο Πεζικό και τα άλλα Όπλα και να μεταταχθούν οι ικανοί μετά από σχετική επιλογή στις Ειδικές Δυνάμεις, οι οποίες θα είναι οι μόνες που θα λαμβάνουν επαγγελματίες στρατιώτες.

• Να αυξηθεί η θητεία στους 18 μήνες σε ηλικία 18 ετών χωρίς απαλλαγές λόγω σπουδών.

• Να καταστεί υποχρεωτική η συμμετοχή στην Εθνοφυλακή στα νησιά και τις παραμεθόριες περιοχές, με ποινικές συνέπειες σε περίπτωση άρνησης ή απουσιών.

• Να μειωθεί η φοίτηση στην ΣΣΕ σε 2 έτη για τους αξιωματικούς Πεζικού (+ 6 μήνες Σχολή Πεζικού), ενώ για τους αξιωματικούς Πυροβολικού, Τ/Θ, Μηχανικού και Διαβιβάσεων να συνεχίζεται η επιστημονική επιμόρφωση για άλλα 2 έτη σε σχετικά ΑΕΙ.

• Να δημιουργηθεί σώμα αξιωματικών που θα επιλέγονται από ΑΕΙ και θα ξεκινούν από το πρώτο φοιτητικό έτος στρατιωτική εκπαίδευση τα Σαββατοκύριακα και τους καλοκαιρινούς μήνες, και οι οποίοι θα προσλαμβάνονται ως ανθυπολοχαγοί με την αποφοίτησή τους και θα φοιτούν στις αντίστοιχες σχολές των Όπλων τους.

• Οι δύο ΜΧ Μεραρχίες στον Έβρο και να μετατραπούν σε Μεραρχίες στατικού αγώνα με 3 ταξιαρχίες έκαστη με αυξημένες αντιαρματικές ικανότητες και να ενισχυθούν με οχυρωματικά έργα. Κύριος ρόλος τους θα είναι η φθορά, η καθυστέρηση και η καθήλωση του αντιπάλου, μέχρι την αντεπίθεση των τεθωρακισμένων εφεδρειών, ενώ θα απολαμβάνουν ισχυρή αεροπορική υποστήριξη από τις αυξημένες ποσοτικά και ποιοτικά δυνατότητες της ΑΣ.

• Να αποσυρθεί μεγάλος αριθμός Μ-113 και να αντικατασταθεί με 200 Brandley για μικρότερες αλλά ισχυρότερες τεθωρακισμένες δυνάμεις.

• Να υπάρχει 1 ΤΘ Μεραρχία στην Θράκη με 3 ΤΘ Ταξιαρχίες για αντεπίθεση. Οι μονάδες θα απολαμβάνουν ισχυρή αεροπορική υποστήριξη από τις αυξημένες ποσοτικά και ποιοτικά δυνατότητες της ΑΣ. Να διαθέτουν κατά 100% ΤΟΜΑ.

• Να υπάρχει 1 ΜΧ Μεραρχία, 1 ΤΘ Ταξιαρχία, 1 Ελαφρά Ταξιαρχία στην Μακεδονία.

• Να υπάρχει μια Μηχανοκίνητη Ταξιαρχία στην Ήπειρο με 3 Τάγματα, 1 Επιλαρχία ΤΘ και 1 Μοίρα Πυροβολικού, καθώς και 1 Μοίρα ΚΔ.

• Η 71 ΑΜΤΑΞ θα μπορούσε να αποτελέσει μια Ελαφρά Ταξιαρχία με αυξημένες ικανότητες, η οποία θα εκπαιδεύεται σε ρόλους ελαφράς μηχανοκίνητης δύναμης, αεροκίνητης δύναμης και αμφίβιας δύναμης, συμπληρώνοντας και ενισχύοντας τις συμβατικές μηχανοκίνητες δυνάμεις του ΣΞ, καθώς και τις αερομεταφερόμενες και αμφίβιες δυνάμεις κρούσης των Ειδικών Δυνάμεων σε επιχειρήσεις στην Βόρειο Ελλάδα/ Βόρειο Αιγαίο.

• Να κλείσουν μονάδες “φαντάσματα” και στρατηγεία, υπηρεσίες, γραφεία κ.λπ. χωρίς υπόσταση που απασχολούν στελέχη.

• Να καταργηθούν οι τελετές παραδόσεων-παραλαβής, δεξιώσεις κ.λπ. και άλλα περιττά έξοδα “παραστάσεων” προς εξοικονόμηση χρημάτων και χρόνου εκπαίδευσης.

• Να αξιολογηθεί ο πραγματικός αριθμός στελεχών που απαιτούνται στα επιτελεία στην Αθήνα, να παραμείνουν οι απολύτως απαραίτητοι, και οι υπόλοιποι να προωθηθούν σε μάχιμες μονάδες.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ

Η μετατροπή μεγάλου μέρους της ΕΛ.ΑΣ σε Χωροφυλακή θα ενισχύσει την άμυνα των νησιών και των χερσαίων συνόρων με ένα επαγγελματικό και καλά εξοπλισμένο σώμα, που θα είναι κατάλληλο και για αντιμετώπιση ασύμμετρων απειλών. Ως εκ τούτου:

• Να επανασυσταθεί η Χωροφυλακή.

• Να επανασυσταθεί η Σχολή Χωροφυλακής.

• Να μετατραπούν σε μονάδες Χωροφυλακής όλες οι αστυνομικές μονάδες παραμεθόριων νομών.

• Οι μονάδες Χωροφυλακής των παραμεθόριων περιοχών να ενισχυθούν με θωρακισμένα οχήματα και βαρέα όπλα πεζικού με την ανάλογη εκπαίδευση, και οργάνωση.

ΔΙΕΞΑΓΩΓΗ ΠΟΛΕΜΟΥ – ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΙ ΣΤΟΧΟΙ

Η “Αεροπορική Επιλογή” εστιάζει την διεξαγωγή πολέμου στην απόκτηση Αεροπορικής Κυριαρχίας στον Εθνικό Εναέριο Χώρο αλλά και συνολικότερα στην καταστροφή της αεροπορικής ισχύος του αντιπάλου και συγκεκριμένα της Τουρκίας. Η απόκτηση Αεροπορικής Κυριαρχίας θα εξασφαλίσει και την Ναυτική Κυριαρχία, καθώς ο εχθρικός στόλος δεν θα μπορεί να ενεργήσει χωρίς αεροπορική κάλυψη στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.

Το ΠΝ θα ενεργεί υπό πλήρη ασφάλεια από τον αέρα και θα εστιάσει στην καταδίωξη και βύθιση υποβρυχίων, την καταστροφή μικρών εχθρικών μονάδων και την συνοδεία και υποστήριξη αμφίβιων επιχειρήσεων. Η Αεροπορική Κυριαρχία θα απαγορεύσει την εκτέλεση εχθρικών αμφίβιων ή αερομεταφερόμενων εισβολών στα νησιά, ή αν τελικά αυτές επιτευχθούν λόγω εγγύτητος στην Μικρασιατική ακτή, θα αποκόψει τις εχθρικές δυνάμεις από τις γραμμές ανεφοδιασμού τους και θα τις καταστήσει εύκολο στόχο για αεροπορικούς βομβαρδισμούς και αντεπιθέσεις από τις χερσαίες, αμφίβιες και αερομεταφερόμενες δυνάμεις ταχείας αντίδρασης για την πλήρη εξόντωση ή παράδοσή τους.

Η “Αεροπορική Επιλογή” με στόχο την καταστροφή της αεροπορικής ισχύος της Τουρκίας θα επιτρέψει στην Ελλάδα να μην σχεδιάζει μόνον για άμυνα αλλά και για επίθεση, και να μετατρέψει την παθητική εθνική στρατηγική της σε “ενεργητική”, ήτοι να διεκδικήσει και να απελευθερώσει ελληνικά εδάφη όπως η Ίμβρος, η Τένεδος και η κατεχόμενη Κύπρος.

Η καταστροφή της Τουρκίας ως αεροπορικής και κατ’ επέκταση στρατιωτικής δύναμης θα προκαλέσει εσωτερικές διαλυτικές τάσεις στην χώρα, πολιτική αστάθεια, ίσως και εμφύλιο, και τοιουτοτρόπως θα ενισχύσει καταλυτικά τον Κουρδικό απελευθερωτικό αγώνα, ώστε να προωθηθούν τα σχέδια ΗΠΑ – Ισραήλ για την δημιουργία του Μεγάλου Κουρδιστάν με αποκοπή της νοτιοανατολικής Τουρκίας.

*Κίνητρα για κληρωτούς 24 μηνών για Ειδικές Δυνάμεις: Φορολογική απαλλαγή, ατομική και οικογενειακή, για 20 έτη, για κάθε είδους εργασία που θα ασχοληθούν, μοριοδότηση και προτεραιότητα για Σώματα Ασφαλείας και Δημόσιες Υπηρεσίες, δωρεάν ατομική και οικογενειακή περίθαλψη για 20 έτη, χαμηλότοκα δάνεια για επιχειρηματικές δραστηριότητες για 10 έτη, ταμείο ανεργίας ανεξάρτητα προϋποθέσεων απωλεσθείσας εργασίας για 20 έτη.